و بعد از آن همه حركت، ساكن شد، و پس از آن همه جست و خيز متكبّرانه، به جاى خويش ايستاد.

هنگامى كه هيجان آب در اطراف زمين فرونشست، و كوههاى سخت و مرتفع را بر دوش خود حمل نموده، چشمه‌هاى آب را از بينى كوهها جارى ساخت (و آب) آنها را در پهندشت و گودالها و رودخانه‌ها جارى نمود، حركات زمين را با صخره‌هاى عظيم و قلّه كوههاى بلند و محكم تعديل كرد و زمين به خاطر نفوذ كوهها در سطح آن، و فرو رفتن ريشه‌هاى آن در بينى آن، و سوار شدن برگردن دشتها و صحراها و اعماق آن از لرزش و اضطراب باز ايستاد.

سپس هيچ كدام از بلنديهاى زمين را كه آب چشمه‌ها به آن نمى‌رسد و جدولهاى نهرها به آن راه ندارد، به حال خود وانگذاشت، بلكه ابرهايى را آفريد تا قسمتهاى مرده آن را احيا سازند، و گياهان آن را برويانند. قطعه‌هاى درخشنده و پراكنده ابرها را به هم پيوست، تا سخت به حركت درآمده، مهيّاى باريدن گرديد ... و برق در اطرافش درخشيدن گرفت، ولى از درخشندگى ابرهاى سفيد كوه پيكر و متراكمش كاسته نشد؛ آنها را پى در پى فرستاد آنچنان كه زمين را احاطه كردند و بادها شير آن را از پستانش دوشيدند؛ و به شدّت به زمين فرو ريختند، ابرها سينه بر زمين ساييدند و آنچه بر دوش داشتند پاشيدند، و به وسيله آن در بخشهاى بى گياه زمين گياهانى رويانيد و در دامن كوهها سبزه‌ها بوجود آورد.

پس زمين به وسيله باغهاى زيباى خود غرق نشاط و شادى شده (همگان را به سرور و شادى دعوت مى‌كند) و با لباس نازك گلبرگها كه بر خود پوشيده در شگفتى فرو مى‌برد، و از زينت و زيورى كه از گلوبند گلهاى گوناگون يافته بيننده را به وجد مى‌آورد، و فرآورده‌هاى نباتى را توشه و غذاى انسانها، و روزى حيوانات قرار داد. در گوشه و كنار آن درّه‌هاى عميق آفريد، و راهها و نشانه‌ها براى آنان كه بخواهند در جاده‌هاى وسيعش قدم بر دارند، تعيين كرد.

انتخاب آدم‌

هنگامى كه زمين را آماده سكونت نمود، و فرمان خويش را جارى ساخت، آدم عليه السلام را از ميان مخلوقاتش برگزيد، و او را نخستين و برترين مخلوق خويش قرار داد؛ وى را در بهشت خود جاى داد، و خوراكيهاى گوارا در اختيارش نهاد، و از آنچه ممنوعش كرده بود وى را بيم داد، آگاهش ساخت كه اقدام بر آن، نافرمانى خواهد بود، و منزلت و مقام او را به خطر مى‌افكند.

ولى آدم مرتكب آنچه نهى شده بود گرديد، و علم خداوند در مورد او به وقوع پيوست.