اى بندگان خدا! از خدا بترسيد همچون ترس صاحب عقلى كه فكر، قلبش را مشغول ساخته، و ترس، بدنش را خسته كرده، شب زنده‌دارى هم خواب او را از چشمش ربوده، اميد به رحمت خدا او را به تشنگى روزه روزهاى گرم واداشته، زهد در دنيا خواهشهاى نفس را از او گرفته، به سرعت زبانش به ذكر خدا مى‌گردد، براى ايمنى در قيامت ترس از مسئوليّت را پيش فرستاده، از راههاى ديگر جز راه حق چشم پوشيده؛ در بهترين و راست‌ترين راهى سير مى‌كند كه آن راه مطلوب خدا است ...

فريب آنچه انسان را مغرور مى‌كند و از راه منصرف مى‌سازد، نخورده، امور مشتبه بر او مخفى نگشته، مژده بهشت و زندگى كردن در آسايش و نعمت در بهترين جايگاه و ايمن‌ترين روزها او را خشنود ساخته است.

از گذرگاه زودگذر دنيا با پسنديده‌ترين طرز گذشته، توشه سعادت آخرت را پيش فرستاده، و از ترس آن روز به عمل صالح مبادرت ورزيده، ايّام زندگى با سرعت مشغول بندگى بوده، در طلب خشنودى پروردگار رغبت و ميل كامل داشته، از آنچه بايد فرار كند بركنار بوده، امروز رعايت فرداى خويش را نموده، آينده خويش را ديده است.

بهشت برين شايسته‌ترين پاداش نيكوكاران، و دوزخ مناسب‌ترين كيفر بدكاران است، خدا براى انتقام گرفتن و يارى كردن كافى است، و قرآن براى بازخواست كردن و داورى خواستن كفايت مى‌نمايد.

توصيه به تقوا

توصيه مى‌كنم شما را به تقوا و پرهيز از خدايى كه با انذار خود، راه عذر را بر شما مسدود ساخته، و با دليل روشن حجّت را تمام كرده، و شما را بر حذر داشته از دشمنى كه مخفيانه در سينه هاى شما راه مى‌يابد و آهسته در گوشها مى‌دمد، گمراه و پست و هلاك مى‌سازد، نويد مى‌دهد و انسان را به خواهش وا مى‌دارد، گناهان و جرايم زشت را نيكو جلوه مى‌دهد، و گناهان بزرگ را سبك مى‌شمرد و بتدريج پيروان خود را فريب داده و در سعادت را به روى گروگان خود مى‌بندد (در سراى آخرت) آنچه را كه آراسته، انكار مى‌كند، و آنچه آسان جلوه داده بزرگ مى‌شمارد، و از آنچه آنها را ايمن كرده سخت مى‌ترساند.

قسمتى از اين خطبه كه در باره چگونگى آفرينش انسان است‌

مگر اين همان نطفه و خون نيم بند نيست، كه خداوند او را در تاريكيهاى رحم و غلافهاى تو در توى (شكم مادر) آفريد تا (به صورت) جنين درآمد، سپس كودكى شيرخوار شد، كم كم بزرگتر گرديد تا نوجوانى (خوش منظر) گرديد، و به او فكرى حافظ و زبانى گويا