مى‌يابيد، راستى آيا اين مرد عمداً به خدا افترا مى‌زند يا ديوانه است؟! ...» [1]

آرى آن روز عقيده به عالم پس از مرگ، و رستاخيز مردگان يك نوع جنون يا تهمت بر خداوند محسوب مى‌شد، و جوشش چشمه حيات از ماده بى جان مطلبى عجيب، باور نكردنى و جنون‌آميز تلقى مى‌گرديد.

البته اين طرز تفكر از آن مردمى كه در «ظلال مبين‌» و گمراهى آشكار بودند، و براى محيطى كه ساليان دراز نسيم علم و دانش در آن نوزيده بود غير منتظره نبود.

اما جالب اينجاست كه بدانيم قرآن به چه استدلالهاى زيبا و مثالهاى جالب و منطق سهل و ممتنعى كه هم عوام بى‌سواد از آن بهره مى‌گيرند و هم دانشمندان موشكاف، دست زد، و چگونه رستاخيزى عظيم در مسئله رستاخيز به پا كرد.

شايد كمتر صفحه‌اى از قرآن باشد كه ذكرى از عالم پى از مرگ، و مسائل گوناگون مربوط به آن، در آن نباشد، و اين خود اهتمام قرآن را نسبت به اين مسأله مهم روشن مى‌سازد.

بطور كلى آيات رساخيز را از نظر منطق و استدلال مى‌توان به هفت دسته تقسيم كرد كه هر كدام براى خود راهى به سوى اين مسأله بزرگ گشوده است، راهى روشن، مطمئن و دلپذير.

[1]. سوره سبأ (34)، آيه 7 و 8.