ولى با اين حال دنيا از امروز بسيار آرامتر بود، نه صداى ماشين‌هاى غول پيكر و نه غوغاى انفجار بمبها و نه غرش هواپيماهاى مافوق صوت از هيچ يك خبرى نبود، زندگى- همچون مرگ- بى نهايت ساده و بدون تشريفات بود!

به درستى نمى‌دانيم انسان آن روز چه احساسى از زندگى و مرگ داشته، اگر نوشتن را مى‌دانست شايد گوشه‌اى از احساسات خود را براى فرزندان كنجكاو امروز خويش به يادگار گذارده بود، اما متأسفانه هنوز خط اختراع نشده بود و اين كار صورت نگرفت.

اما غارها و اعماق زمين گنجينه‌هاى گرانبهايى از آثار زندگى انسان‌هاى آن روز را براى امروز در خود حفظ كردند و همان طور كه در بحث گذشته اشاره كرديم اين آثار- و مخصوصاً چگونگى قبرهايى كه از آنها به يادگار مانده- نشان مى‌دهد آنها عقيده به زندگى پس از مرگ داشتند و به همين دليل ابزار كار مردگان را با آنها به خاك مى‌سپردند به خيال اينكه پس از بازگشت به زندگى مورد استفاده آنها قرار خواهد گرفت.

اعتقاد انسان به رستاخيز، پس از ورود او به «عصر تاريخ‌» (پيدايش خط و كشف فلزات) جاى هيچ گونه ابهامى نيست، و در پيشانى تاريخ اقوام و ملل ثبت شده است.

و همه اينها- چنانكه گفتيم- از آميخته بودن اين عقيده با فطرت و سرشت آدمى خبر مى‌دهد.