غارى رسيده و آن را به عنوان پناهگاه خود انتخاب كردند. و در آن غار يك خواب عجيب و طولانى آنها را فرا گرفت. صدها سال خوابيدند! و هنگامى كه از اين خواب گران و سنگين بيدار شدند تصور مى‌كردند- طبق معمول- يك روز يا قسمتى از يك روز، بيشتر نخوابيده‌اند، اما همه شواهد؛ قيافه‌ها و وضع محيط اطراف غار نشان مى‌داد كه موضوع غير از اين است و به همين دليل آنها در ترديد عميقى فرو رفتند.

اما همين كه يكى از آنها براى خريد غذا به شهرى كه در آن نزديكى بود آمد، ماجرا براى همه، براى مردم شهر و براى خود آنها، روشن شد و فهميدند كه چه حادثه شگف آورى روى داده است.

نه تنها سكه هائى كه در دست آنها بود گواهى مى‌داد كه مربوط به صدها سال پيش است، بلكه طرز برخورد آنها با مردم شهر- شهرى كه چند قرن را پشت سر گذاشته، و با عادات و رسوم و شكل زندگى گذشته فاصله زيادى گرفته بود- به ضميمه آنچه در تاريخ درباره ناپديد شدن چند جوان صاحب منصب عالى مقام خوانده بودند، همه شاهد بر صحت وقوع چنين حادثه‌اى بود.

و همين موضوع درس بزرگى، به آنها كه در امر رستاخيز شك و ترديد داشتند، داد كه اگر زندگى پس از خوابى كه «برادر مرگ» بلكه همچون «خود مرگ» بوده امكان‌پذير باشد، زنده شدن مردگان نيز چندان بعيد به نظر نمى‌رسد، و اين نقطه عطفى در افكار مذهبى آنها بود» ...

و اين راه ديگرى است كه قرآن براى رفع استبعاد از مسأله معاد، و نزديك ساختن آن به اذهان توده‌هاى مردم پيموده است.

«إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقالُوا رَبَّنا آتِنا مِنْ لَّدُنْكَ رَحْمَةً وَ هَيِّىْ لَنا