آفريده و از آفرينش آنها ناتوان نشده است، مى‌تواند مردگان را زنده كند؟ آرى او بر هر چيز تواناست». [1]

و آيا زنده كردن مردگان چيزى بالاتر و مهمتر و پيچيده‌تر از پيدايش اين جهانهاى وسيع و آن همه موجودات گوناگون آن است؟

آيا آن قدرت نمايى خيره كننده دليل بارز اين قدرت نيست؟

تنها كسانى كه در خود، و قدرت محدود ناچيز خويش فرو رفته‌اند ممكن است چنين چيزى را «مشكل» بپندارند، اما دانشمند فرزانه‌اى كه از ديدگاه علم به افقهاى وسيعترى مى‌نگرد و چشم انداز عالم هستى را با شگفتيهايش بررسى مى‌كند بر چنان فكرى لبخند مى‌زند، و امكان بازگشت انسان را به زندگى امرى ساده مى‌داند.

در آيات آخر سوره يس نيز اين منطق به گونه ديگرى منعكس شده:

«إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ* فَسُبْحانَ الَّذي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌؛ فرمان او چنين است كه هر گاه چيزى را اراده كند مى‌گويد: موجود باش، آن هم بلافاصله موجود مى‌شود، پس منزه است آن كس كه حكومت همه چيز جهان در دست اوست و به سوى او بازگشت مى‌كنيد». [2]

اين دو آيه با توجه به آيات قبل، امكان رستاخيز را از طريق عموميت قدرت خداوند اثبات مى‌كند.

[1]. سوره احقاف (46)، آيه 33.

[2]. سوره يس (36)، آيه 83 و 82.