پيشگفتار

بسمه تعالى‌

ايمان بر مبدأ و معاد

دو اصل بالا مهمترين اركان اسلام است. چرا، كه بدون آن هيچ برنامه اخلاقى و عملى سامان نمى‌يابد و هيچ انسانى راه حق و عدالت و تقوى را نمى‌سپرد.

اعتقاد به مبدأ يعنى خود را دائماً در حضور خدا دانستن، خداوندى كه از تمام نيات و اعمال، خرد و كلان، آشكار و نهان، آگاه است، گردش چشمهاى خطاكاران را مى‌بيند. نجواى نجوا كنندگان را مى‌شنود و از آنچه در دل داريم يا در سر مى‌پرورانيم آگاه است‌ «يَعْلَمُ خائِنَةَ اْلأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ» [1].

او به ما از ما نزديكتر است، نزديكتر از شريانهاى گردنمان و نزديكتر از رگهاى قلبمان‌ «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ» [2].

هيچ حجابى ما را از او مستور نمى‌دارد، و در هيچ زمان و مكانى از ما جدا نيست‌ «وَ هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ» [3].

اعتقاد به معاد يعنى ايمان به دادگاه عظيمى كه هيچ شباهتى به دادگاههاى جهان ما ندارد، همه اعمال ما در آنجا حاضر است‌ «وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِرًا» [4].

كوچكترين اعمال و بزرگترين آنها همه پرونده دارد «لا يُغادِرُ صَغيرَةً وَ لا كَبيرَةً إِلَّا أَحْصاها» [5].

[1]. سوره غافر: 19.

[2]. سوره ق: 16.

[3]. سوره حديد: 4.

[4]. سوره كهف: 49.

[5]. سوره كهف: 49.