و فساد است (آن چنان كه در روايات اسلامى وارد شده) پس چرا ما در اين عصر و زمان مبارزه با فساد كنيم و با ظلم و ستم بجنگيم؟ يا سراغ امر به معروف و نهى از منكر برويم، با اين عمل آن انقلاب بزرگ را به تأخير بيندازيم؟

اگر بخواهيم درست فكر كنيم نه تنها نبايد گام در جهت اصلاح برداشت بلكه براى تسريع آن ظهور بزرگ بايد كمك به فساد، فسادى هر چه وسيع تر و دامنه دارتر، كرد تا شرط ظهور آن مصلح بزرگ، زودتر تحقق يابد.

اين سخن را مى توان به شكل ديگرى تشريح كرد، و آن اين كه:

انتظار ظهور آن مصلح بزرگ عاملى براى تخدير توده ها در راه مبارزه با ظلم و فساد است، مردم را تشويق به سكوت و يا همكارى با ظالمان و ستمگران مى كند، و اين موهبت بزرگى براى استعمار و استعمارگران خواهد بود كه «استعمارشدگان» با دست خود زنجير را به گردن خود بگذارند.

گمان نمى كنيم آنها كه به چنين منطقى دست مى زنند واقعاً به آن عقيده داشته باشند، بعيد نيست اين ماسكى باشد كه براى پوشاندن چهره اصلى كارهاى خود، به صورت مى زنند، ولى در هر صورت ايرادى است كه بايد پاسخ آن روشن گردد، خواه ايراد كنندگانش مؤمن به آن باشند يا غير مؤمن.