گفتيم كه مسأله انتظار ظهور يك حكومت بزرگ جهانى كه صلح و امنيت و آرامش و عدالت و پاكى را در همه دنيا گسترش دهد عكس العمل عوامل سخت اجتماعى و ناكامى ها نيست، بلكه ريشه عميقى در اصيل ترين ابعاد روح انسانى دارد و به تعبير ديگر اين انتظار از درون فطرت و روان آدمى مى جوشد و از ذات انسان سرچشمه مى گيرد، و دليل خود را در اين زمينه بازگو كرديم.

اكنون موقع بررسى اين مسأله است كه آيا اعتقاد به چنين ظهورى يك فكر وارداتى است كه از عقايد اقوام ديگر مايه گرفته و به محيط هاى اسلامى نفوذ كرده است، يا يك واقعيت تاريخى است كه همانند ساير تعليمات اصيل اسلامى از شخص پيامبر (صلى الله عليه وآله) گرفته شده است.

آيا پاسخ اين سؤال را بايد از مستشرقانى كه به اصطلاح اگر بخواهيم اعمالشان را حمل بر صحت كنيم و آنها را متعصب و مغرض ندانيم لااقل بايد بگوييم اطلاعات آنها در زمينه مسائل اسلامى (غالباً) بسيار سطحى و نارساست، بشنويم؟

بدبختى اين جاست كه پيروان يك مكتب براى شناخت مكتب خود دست به دامان كارشناسان خارجى شوند، و آنچه خود دارند از بيگانه تمنّا كنند و از گم شدگان لب دريا سراغ گوهرهايى را گيرند كه صدفش از دسترس آنها بيرون است.