داد، و اسلام را به همه مردم جهان، عرضه كرد؛ و اين توهّم را كه اسلام رنگ قومى و نژادى دارد و يا به منطقه جغرافيائى خاصّى متعلّق است، از ميان مى‌برد.

در اين رابطه، نامه‌هائى به سران كشورها و فرمانروايان جهان نوشت و اين نامه‌ها را توسّط نمايندگان مخصوص و سفراى خود كه همگى خالى از هر گونه تشريفات و در نهايت سادگى بودند، نزد سران جهان فرستاد.

نويسندگان اسلامى، صورت نامه‌هاى سياسى آن حضرت را در كتابهاى خود نقل كرده‌اند و بعضى آن را بالغ بر 186 نامه ذكر نموده‌اند كه به ترتيب موضوعات دسته‌بندى شده است‌ [1].

7- بيعت گرفتن و ايجاد روحيه تازه در لحظات بحرانى‌

با اين كه قبول اسلام و قرآن، و شهادت به رسالت پيامبر، مساوى با اعلام وفادارى كامل نسبت به آن حضرت بود؛ در عين حال هنگامى كه كار به مراحل حسّاس و بحرانى مى‌رسيد، پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم با آنها تجديد بيعت مى‌كرد؛ و از اين طريق روح تازه‌اى در كالبد آنها مى‌دميد و خون تازه‌اى در عروقشان جارى مى‌ساخت.

همان گونه كه در ماجراى «حديبيّه» اتفّاق افتاد كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم با 1400 نفر بدون ساز و برگ جنگى، با احرام، و به قصد زيارت خانه خدا، به چند فرسخى مكّه (حديبيّه) رسيد [2] امّا سران قريش مانع ورود مسلمانان به مكّه شدند، در اينجا سفيرانى ميان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و قريش رفت و آمد نمودند؛ در يكى از اين مراحل، قريش فرستاده پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را توقيف كردند و چيزى نگذشت كه خبر قتل او در ميان مسلمانان شايع شد.

[1]- به كتاب «الوثائق السّياسيّة» تأليف پرفسور محمد حميد اللَّه، استاد دانشگاه پاريس و «مدينة البلاغة» تأليف مرحوم حاج شيخ موسى زنجانى و «مكاتيب الرّسول» مراجعه شود.

[2]- سيره ابن هشام، ج 3، از صفحه 324 به بعد.