ثمَّ الْصَقْ بِذَوِي المُرُوؤاتِ وَالْأَحْسابِ وَأَهْلِ الْبُيُوتاتِ الصَّالِحَةِ، وَالسَّوابِقِ الْحَسَنَةِ، ثُمَّ أَهْلِ النَّجْدَةِ، وَالشَّجاعَةِ وَالسَّخاءِ وَالسَّماحَةِ [1]:

فرمانده سپاهت را كسى قرار ده كه واجد اين شرايط باشد:

1- از همه آنها نزد تو نسبت به خداوند و پيامبر و امام دلسوزتر و خيرخواه‌تر!

2- از همه آنها پاكدامن‌تر!

3- از همه عاقل‌تر و هوشيارتر!

4- از كسانى باشد كه دير به خشم من آيند!

5- و به موقع عذر مى‌پذيرند!

6- از آنها كه نسبت به مستضعفان رؤوف و مهربانند!

7- و در مقابل زورمندان و مستكبران قوىّ و انعطاف ناپذير!

8- از كسانى كه حوادث سخت آنها را از جا به در نمى‌برد!

9- هرگز ضعف و زبونى آنها را به زانو در نمى‌آورد!

10- به سراغ كسانى رو كه از خانوده‌هاى اصيل، نجيب، با شخصيّت، صالح، خوش سابقه، با شهامت، شجاع و سخاوتمند هستند!

از بررسى اين صفات اين نكته به خوبى روشن مى‌شود كه اسلام تا چه حد مسؤوليّت فرماندهى و مديريّت را حسّاس مى‌داند، و تا چه اندازه شرايط آن را سنگين؛ به همين دليل، آنها كه در اين مشاغل قرار مى‌گيرند بايد براى تطبيق خود بر اين معيارها و ارزشها تلاش و كوشش كنند، يا اگر خود را واجد آن نمى‌دانند شجاعانه كنار روند!

بديهى است اكتساب اين صفات به آسانى ممكن نيست و جز با تهذيب نفس و خودسازى و آشنائى كامل با ارزشهاى اسلامى امكان پذير نمى‌باشد.

[1]- نهج البلاغه، نامه شماره 53.