منصب نبوّت و پيامبرى مفتخر سازد، و نيكوكارى آنها به حدّى رسيده كه عنوان «اخيار» (نيكان) را به طور مطلق پيدا كرده‌اند، افكارشان نيك، و اخلاقشان نيك، و اعمال و برنامه‌ها و سراسر زندگيشان نيك است. و در يك كلام، آنچه خوبان همه دارند، آنها تنها دارند. [1]

6. بردبارى ابراهيم عليه السلام‌

در آيه شريفه 114 سوره توبه مى‌خوانيم:

«وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِابِيهِ إِلَّا عَنْ مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ للَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ»؛ و استغفار ابراهيم براى پدرش (سرپرستش كه در آن زمان، عمويش آزر بود) فقط به خاطر وعده‌اى بود كه به او داده بود (تا وى را به سوى ايمان جذب كند)؛ امّا هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او بيزارى جست؛ به يقين، ابراهيم دلسوز و بردبار بود!».

شرح اين آيه، كه دلالت بر صبر و بردبارى حضرت دارد، قبلًا گذشت.

7. توكّل فوق العاده ابراهيم عليه السلام‌

او توكّل بى‌نظيرى داشت، تا آنجا كه در هيچ كار و حادثه‌اى نظرى جز به خدا نداشت. هر چه مى‌خواست از او مى‌طلبيد، و جز درِ خانه او را نمى‌كوبيد. آيات 78 تا 82 سوره شعرا گواه خوبى بر اين مدّعاست. توجّه فرماييد:

«الَّذِى خَلَقَنِى فَهُوَ يَهْدِينِ* وَالَّذِى هُوَ يُطْعِمُنِى وَيَسْقِينِ* وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ* وَالَّذِى يُمِيتُنِى ثُمَّ يُحْيِينِ* وَالَّذِى أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِى خَطِيئَتِى يَوْمَ الدِّينِ»؛ (پروردگار عالميان) همان كسى (است) كه مرا آفريد، و پيوسته راهنماييم مى‌كند، و كسى كه مرا غذا مى‌دهد و سيراب مى‌نمايد، و هنگامى كه بيمار شوم مرا شفا مى‌دهد،

[1]. تفسير نمونه، ج 19، ص 325 تا 329