سربلند خارج شد. اكنون خداوند مى‌خواهد به وى جايزه بدهد. جايزه‌اى ارزشمند و ويژه مى‌فرمايد:

«إِنِّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً»؛ من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم». ابراهيم خليل عليه السلام هنگامى كه خلعت زيباى امامت را بر قامت خويش ديد، ذوق زده شد و پرسشى را مطرح كرد: «قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِى»؛ ابراهيم گفت: از دودمان من (نيز امامانى قرار بده)»؛ حضرت چقدر آينده‌نگر بود، فقط به فكر خود و مردمى كه با آنها زندگى مى‌كرد نبود، بلكه به ياد فرزندان و نوه‌ها و نسل‌هاى آينده‌اش نيز بود. به پاسخ خدا توجّه كنيد:

«قَالَ لَايَنَالُ عَهْدِى الظَّالِمِينَ»؛ خداوند فرمود: پيمان من، به ستمكاران نمى‌رسد (مگر آنها كه شايسته‌اند)». خداوند به صورت مشروط با تقاضاى ابراهيم خليل عليه السلام موافقت كرد، و امامت را مختصّ كسانى دانست كه معصوم از گناه و معصيت باشند. چون هر گناهى ظلم است؛ ظلم به خويشتن، يا به ديگرى، يا به هر دو.

مقامات حضرت ابراهيم عليه السلام‌

امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند متعال پنج مقام به حضرت ابراهيم عليه السلام داد:

1. مقام عبوديّت و بندگى؛ اين مقام افتخار بزرگى براى بندگان خوب خداست.

مقام عبوديّت آن قدر مهم است كه در تشهّد نماز، قبل از مقام رسالت ذكر شده است.

2. مقام نبوّت؛ اين مقام رفيع، پس از طى كردن مقام عبوديّت حاصل مى‌شود.