آنجا برود و شب‌ها را در كنار فرزندش بيارامد. ابراهيم عليه السلام حدود 15 سال در همان غار به سر برد. [1] هر چه سنّش بيشتر مى‌شد توجّه بيشترى به جهان خلقت و آسمان پر رمز و راز مى‌كرد. شب‌ها از مخفيگاهش خارج مى‌شد و به آسمان مى‌نگريست. به ستاره‌ها فكر مى‌كرد، و در مورد اسرار و شگفتى‌هاى آسمان مى‌انديشيد. قرآن مجيد در مورد اين بخش از عمر حضرت ابراهيم عليه السلام مى‌فرمايد: «وَكَذَلِكَ نُرِى إِبْرَاهِيمَ مَلَكُوتَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ»؛ و اين‌گونه، ملكوت آسمان‌ها و زمين (و حاكميّت مطلق خداوند بر آنها) را به ابراهيم نشان داديم؛ تا (به آن استدلال كند و) اهل يقين گردد». [2]

هنگامى كه حضرت ابراهيم عليه السلام مبارزاتش را با نمرود شروع كرد، 16 سال بيشتر نداشت.

قدرت خدا فوق همه قدرتهاست‌

گاه برخى انسان‌هاى نادان خيال مى‌كنند كه مى‌توانند با قدرت خداوند مبارزه كرده، و در پندار واهى خود تاب تحمّل اين مبارزه را نيز دارند؛ امّا كافى است اراده خداوند بر چيزى تعلّق بگيرد، كه در اين صورت با ابزارى بسيار ساده و گاه اعجاب آور، قدرت‌نمايى مى‌كند تا به بشر بفهماند هيچ موجودى توان مبارزه با وى را ندارد.

نمرود با تمام توان و همه مأمورانش هزاران كودك معصوم را كشت تا از تولّد حضرت ابراهيم عليه السلام جلوگيرى كند، امّا خداوند با الهام به مادر ابراهيم عليه السلام، ساليان‌

[1]. طبق آنچه در كتاب تاريخ انبيا، صفحه 15 آمده است حضرت ابراهيم عليه السلام در قريه «كوثى» كه به زبان‌عبرانى آن را «اوركيريم» ناميده‌اند، متولّد شد و مادرش وى را در غارى پنهان ساخت و به مراقبت از وى پرداخت‌

[2]. سوره انعام، آيه 75