عمدى- را منافى مقام نبوت نمى‌دانند!

گروهى ديگر نيز كه معتقدند ارتكاب گناهان كبيره، مضّر مقام نبوت است و بايد پيامبر از اين نوع گناهانمعصوم و مصون باشد، عقيده دارند كه ارتكاب گناهان صغيره، [1] به شرط اينكه نشانه پستى و خفت و خوارى‌ [2] انجام دهنده آن نباشد، منافى مقام نبوت نيست.

2- آيا بايد پيامبر از تمام گناهان عمدى و سهوى، معصوم باشد؟ يا تنها مصونيت از گناهان عمدى كافى است؟

بعضى معتقدند كه: ارلتكاب گناهان سهوى، مانع احراز مقام نبوت نيست. [3]

3- آيا بايد مصونيت از گناه، از آغاز تا پايان عمر باشد؟ يا بعد از مبعوث شدن به مقام نبوت؟ [4]

در اين قسمت نيز از نظر زمان صدور گناه، اختلافاتى وجود دارد.

تنها گروهى كه معتقد به لزوم عصمت پيامبران- از نظر نوع، كيفيت، زمان، عمدى، سهوى، صغيره و يا كبيره- است، شيعه اماميّه مى‌باشد 1

[دلائل عصمت‌]

[1]-/ اين گروه، فرقه معزله مى‌باشند

[2]-/ به عنوان مثال: گناهى را كه نشانه پستى و موجب خفت مى‌دانند، سرقت اشياء بسيار ناچيز و كوچك‌ (يك لقمه نان) مى‌باشد

[3]-/ ... و اشاعره تجويز نكنند تعمّد صغائر و كبائر را و تجويز كنند صغيره را سهواً. (اسرار الحكم، ص 403)

[4]-/ بسيارى از اهل سنت، عصمت را مخصوص بعد از بعت مى‌دانند