كاملًا قابل قبول است، ولى بايد به وسيله‌ اعجاز يا قرائن و روش‌هاى ديگرى- كه براى شناسايى پيامبران گفته شد وجود چنين ارتباطى در مورد شخص يا اشخاصى محرز گردد تا بتوان گفتار آنها را به عنوان وحى آسمانى پذيرفت. در بحث‌هاى آينده، باز هم در هنگام بررسى نظريه‌ فلاسفه جديد در مورد وحى در اين باره صحبت خواهيم كرد.

2- تفكر فلاسفه قديم درباره وحى‌

از نظر فلاسفه قديم، وحى عبارت است از: اتصال قوى و رابطه فوق العاده نفس پيامبر با عقل فعّال‌ كه سايه آن بر عالم‌ (حس مشترك و خيال) نيز گسترده مى‌شود [1]

براى توضيح اين مطلب به ناچار سه موضوع را ياد آور مى‌شويم:

1- فلاسفه پيش معتقد بودند كه: نفس يا روح‌ انسان داراى سه قوه است.

الف) حس مشترك‌

كه با آن‌ صور محسوسات‌ را درك مى‌كند، مثلًا هر گاه جسمى در برابر چشم ما قرار گيرد، شعاع نورى كه از آن حسم منعكس مى‌شود، از دريچه چشم ما وارد شده و روى پرده‌اى به نام‌ شبكيه‌ قرار مى‌گيرد، سپس اين تصوير به وسيله اعصاب بينايى به مغز منتقل مى‌شود و بعد به كمك حس مشترك- كه يكى از قواى سه گانه روح است- آن صورت را درك مى‌كنيم.

ب) قوه خيال 5

[1]-/ لاهيجى، ملاعبدالرزاق؛ گوهر مراد ص 257