مبعوث شده است، آيين خود را از طريق وحى دريافته، او روى هوى و هوس سخن نمى‌گويد و منظور او سوء استفاده از جعل اين عنوان نيست؟ آيا هيچ عقلى اجازه مى‌دهد كه به گفتار هر مدعّى گوش فرا دهيم و سخنان او را به عنوان وحى آسمانى بپذيريم؟ اين سئوالى است كه بايد در اين بخش به آن پاسخ بدهيم.

به طور كلى براى كشف اين حقيقت سه راه در اختيار داريم كه هر كدام- به طور جداگانه- مى‌توانند مدرك قانع كننده‌اى باشند.

1- اعجاز

اعجاز داراى نقاط مبهم و اسرارآميزى است كه بايد مو به مو مورد بحث قرار گيرد. تعجب آور اين است كه بعضى از افرادى كه با اين گونه مسائل سر و كار زيادى ندارند، چون نتوانسته‌اند در مطالعات ابتدايى، تصور صحيحى از معجزه‌ در ذهن خود ترسيم كنند و در حل پاره‌اى از ايرادات- كه در مورد معجزات شده- عاجز مانده‌اند، به كلى روى معجزات پيامبران خط بطلان كشيده و آنها را جزء خرافات و افسانه‌ها شمرده‌اند و مى‌گويند اعجاز امرى است محال!

البته دو موضوع ديگر نيز به اين طرز تفكر كمك كرده است:

الف) آميخته شدن معجزات واقعى پيامبران بزرگ خدا با يك رشته اوهام، اباطيل و داستان‌هاى مجعول، به وسيله دوستان نادان و بى اطلاع يا دشمنان دانا و مطلع!

دوستان نادان به گمان اينكه هر چه بيشتر، كارهاى عجيب و خارق‌العاده به انبيا نسبت داده شود، و تمام شئون زندگى آنها (خواب و خوراك، پوشاك، مركب‌سوارى، راه رفتن و ...) مملو از انواع افعال عجيب‌