بنابراين هدف از اين خواب طولانى ارائه قدرت الهى و تصويرى از معاد و نصرت و يارى خداست.

« «ثُمَّ بَعَثْنَاهُمْ لِنَعْلَمَ أَىُّ الْحِزْبَيْنِ أَحْصَى لِمَا لَبِثُوا أَمَداً»؛ سپس آنان را برانگيختيم تا آشكار گردد كه كدام يك از آن دو گروه، مدّت خواب خود را بهتر احصا كرده‌اند». [1]

اصحاب كهف پس از 309 سال از خواب بيدار شدند، در مورد مدّت خواب اختلاف نظر پيدا كردند. عدّه‌اى معتقد بودند نصف روز و بقيّه عقيده داشتند يك روز خوابيده‌اند، امّا با توجّه به اين كه اين بحث فايده‌اى نداشت و هيچ كدام دليلى بر اثبات عقيده‌اش در دست نداشت آن را رها كرده، و تلبيخا را مأمور تهيّه موادّ غذايى كردند. و به او سفارش نمودند كه با احتياط كامل و به صورت كاملًا محتاط در شهر رفت و آمد كند، تا كسى متوجّه هويّت واقعى او نشود. ادامه داستان در آيات مفصّل خواهد آمد.

تفسير آيات 13 تا 16 سوره كهف‌

در اين بخش به تفسير آيات سيزدهم تا شانزدهم سوره كهف پرداخته، و از داستان اصحاب كهف بهره گرفته، و از نكات عبرت‌آموز آن استفاده مى‌كنيم، امّا قبل از ورود به اين بحث لازم است جريان تاريخى اصحاب كهف را، هر چند به صورت كوتاه و فشرده، تقديم شما خوانندگان گرامى نماييم.

داستان اصحاب كهف از زبان حضرت على عليه السلام‌

در مورد اصحاب كهف و سرگذشت آنها در كتابهاى تفسير تا اندازه‌اى بحث‌

[1]. سوره كهف، آيه 12.