زمانى كه آخرين روزنه‌هاى اميد بسته نمى‌شد تلاش پيامبران الهى براى هدايت و نجات آنها ادامه داشت، و لذا عذاب قوم شعيب در سن 120 سالگى آن حضرت رخ داد و حضرت نوح پيامبر بعد از 950 سال زحمات طاقت فرساى شبانه‌روزى براى قومش تقاضاى عذاب كرد.

« «وَقَوْمَ نُوحٍ لَمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْنَاهُمْ وَجَعَلْنَاهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً وَأَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ عَذَاباً أَلِيماً»؛ و قوم نوح را هنگامى كه پيامبران را تكذيب كردند غرق نموديم، و آنان را نشانه و عبرتى براى مردم قرار داديم؛ و براى ستمكاران عذاب دردناكى فراهم ساخته‌ايم». [1] در داستان نوح پيامبر عليه السلام درسهاى عبرت و نشانه‌هاى هدايت فراوانى وجود دارد، كه از جمله آنها استقامت و پايدارى اين پيامبر خدا و نااميد نشدن از رسيدن به نتيجه است. كارى كه ما حتّى درمورد فرزندان خود انجام نمى‌دهيم، و با يكى دو بار تذكّر و نصيحت خسته شده و آنها را به حال خود رها مى‌كنيم. درس استقامت و پايدارى را بايد از حضرت نوح عليه السلام آموخت.

« «وَعَاداً وَثَمُودَ وَأَصْحَابَ الرَّسِّ وَقُرُوناً بَيْنَ ذَلِكَ كَثِيراً»؛ (همچنين) قوم عاد و ثمود و اصحاب رسّ [/ گروهى كه درختان صنوبر را مى‌پرستيدند] و اقوام بسيارى را كه در اين ميان بودند، (هلاك كرديم)». [2]

اصحاب الرس چه كسانى بودند؟

در مورد معناى كلمه «رسّ» دو احتمال وجود دارد؛

احتمال اوّل اين كه: كلمه «رسّ» به معناى چاه است، و از آن‌جا كه اين قوم لجوج- همان‌گونه كه خواهد آمد- پيامبرشان را در چاه عميقى انداخته و با

[1]. سوره فرقان، آيه 37.

[2]. سوره فرقان، آيه 38.