شعيب عليه السلام به پدر پيشنهاد شد و آن حضرت با شرح و بسط بيشتر آن را با حضرت موسى عليه السلام در ميان گذاشت، موساى جوان به عنوان موافقت و رضايت و قبول پيشنهاد كار و ازدواج گفت: « «ذَلِكَ بَيْنِى وَبَيْنَكَ أَيَّمَا الْأَجَلَيْنِ قَضَيْتُ فَلَا عُدْوَانَ عَلَىَّ وَاللَّهُ عَلَى مَا نَقُولُ وَكِيلٌ»؛ اين قراردادى ميان من و تو باشد. (البته) هر كدام از اين دو مدّت (هشت يا ده سال) را انجام دهم ظلمى بر من نخواهد بود و در انتخاب آزادم. و خداوند بر آنچه ما مى‌گوييم شاهد و گواه است». [1]

نكته مهمّى كه در اين آيه شريفه به چشم مى‌خورد اين است كه حضرت موسى و شعيب عليهما السلام با يكديگر قراردادى الهى بستند و شاهدش را خدا قرار دادند؛ چون آن بزرگواران كاملًا به يكديگر اعتماد و به شهادت و نظارت آن شاهد خبير و بصير، ايمان كامل داشتند.

لزوم نوشتن سند ديون‌

قرآن مجيد براى جلوگيرى از مشكلات احتمالى آينده، در طولانى‌ترين آيه، دستور نوشتن سند يا گرفتن شاهد را مى‌دهد. طبق آنچه در آيه 282 سوره بقره آمده، مسلمانان موظّفند، اسناد معاملات، وام‌ها، معاهدات و مانند آن را به صورت مكتوب تهيّه كرده و طرفين آن را امضا كنند، و به اين سادگى تن به چنين قراردادهايى ندهند، در غير اين صورت مشكلات عديده و پردامنه‌اى كه گاه تمام عمر طرف را در بر مى‌گيرد، به دنبال خواهد داشت، همگى ما بارها نمونه‌هايش را ديده‌ايم. در آيه مورد اشاره 18 حكم اسلامى آمده است. بيان احكامى چنين مترقّى در ضمن يك آيه، آن هم در محيطى همچون عربستان، از معجزات قرآن مجيد محسوب مى‌شود. به هر حال عمل به اين حكم اسلامى‌

[1]. سوره قصص، آيه 28.