ندارد و چنان مهريه‌اى نيز باطل است. ضمناً اين كه در عقدنامه قيد «عندالمطالبه» نوشته مى‌شود، در حالى كه زوج براى هزينه‌هاى مراسم عقد و عروسى‌اش لنگ است و با قرض و وام آن را فراهم كرده، قدرتى بر پرداخت آن عندالمطالبه ندارد.

بنابراين، اين قيد هم جدّى نيست و تبديل به «عند القدرة و الاستطاعة» مى‌شود.

قضات محترم بايد توجه داشته باشند و چنين زوج‌هايى را تحت فشار نگذارند.

كيفيّت يا كميّت؟

قرآن مجيد همه جا كيفيّت را بر كميّت مقدّم مى‌دارد. به عبارت ساده‌تر، اعمال خالصانه و خوب هرقدر كم باشد، بر اعمال آلوده هرچند زياد باشد ترجيح دارد. به عنوان مثال: اگر كسى هر روز يك ختم قرآن به جا آورد، ولى نه تدبّرى، نه تفكّرى و نه عملى به همراه آن داشته باشد؛ در مقابل كسى كه روزى يك صفحه از قرآن را تلاوت مى‌كند امّا همراه با تفكّر، تدبّر و عمل به مضامين و دستوراتش طبق منطق قرآن مجيد كار فرد دوم، كه از كيفيّت بالاترى برخوردار است را بر عمل فرد اوّل ترجيح مى‌دهد. يا مثلًا كسى ميليون‌ها تومان ظاهراً در راه خدا خرج مى‌كند ولى آلوده به تظاهر و ريا كارى است، امّا شخصى ديگر 10/ 1 مبلغ مذكور را با قصد قربت و مخلصانه در راه رضاى خداوند هزينه مى‌كند، در اين‌جا هم عمل شخص دوم ترجيح دارد.

براى آنچه گفته شد، شواهد فراوانى از قرآن مجيد مى‌توان ارائه كرد. از جمله:

1. خداوند متعال در آيات آغازين سوره ملك مى‌فرمايد:

« «تَبَارَكَ الَّذِى بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَدِيرٌ* الَّذِى خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَهُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ»؛ پر بركت و زوال‌ناپذير است كسى كه حاكميت و مالكيت (جهان هستى) به دست اوست، و او بر هر چيز تواناست. آن كس كه‌