درس استفاده از قدرت براى حمايت از ضعيفان و نيازمندان جامعه را مى‌دهد.

همان‌گونه كه ذوالقرنين با استفاده از قدرت بى‌نظيرش به حمايت از گروهى از مظلومان پرداخت.

هشت آيه اوّل سوره كهف‌

خداوند متعال در ابتداى اين سوره، و قبل از بيان سرگذشت اصحاب كهف، و به عنوان مقدّمه نقل آن داستان، مطالب مهمّى را ضمن هشت آيه بيان مى‌كند، كه مرورى كوتاه بر اين آيات خالى از فايده نيست.

در آيه اوّل مى‌فرمايد:

« «الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِى أَنزَلَ عَلَى‌ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَّهُ عِوَجَا»؛ حمد مخصوص خدايى است كه اين كتاب را بر بنده (برگزيده) اش نازل كرد، و هيچ‌گونه كژى در آن قرار نداد».

از ميان صفات فراوان خداوند، كه همچون ذاتش بى‌نهايت است، بر مسأله نزول قرآن، و از ميان صفات شايسته پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله بر ارزشمندترين و برترين صفت، يعنى عبوديّت و بندگى آن حضرت، انگشت گذاشته شده است. همان عبوديّت و بندگى‌اى كه حضرت على عليه السلام به آن افتخار نموده و اعلان مى‌دارد:

«إلهي كَفى‌ بي عِزّاً انْ اكُونَ لَكَ عَبْداً

؛ خدايا اين عزّت مرا بس كه بنده خدايى چون تو باشم». [1] عدد صفر هر چقدر زياد باشد ارزشى ندارد، امّا هنگامى كه متّصل به بى‌نهايت مى‌شود رنگ بى نهايت مى‌گيرد. عبوديّت يعنى چه؟

عبوديّت را مى‌توان در اين قطعه شعر ترسيم كرد:

همان‌طور كه گفتيم: خداوند متعال از ميان صفات فراوان خود به نزول قرآن و از ميان صفات پيامبرش به مهم‌ترين آنها، يعنى عبوديّت اشاره مى‌كند، سپس به بيان اوصاف قرآن مى‌پردازد:

1. « «وَلَمْ يَجْعَلْ لَّهُ عِوَجًا»؛ هيچ‌گونه كژى و كاستى در قرآن مجيد راه ندارد».

بيش از هزار و چهارصد سال از نزول قرآن مى‌گذرد و قرآن از همان روزهاى اوّل فصيحان و بليغان و اديبان عرب را به مبارزه طلبيد، امّا نه تنها هيچ كس موفّق نشد سوره‌اى مثل قرآن بياورد و نتوانست كژى و كاستى‌اى در قرآن كشف نمايد، بلكه على‌رغم گذشت اين مدّت طولانى قرآن هرگز بوى كهنگى نگرفت، [1] و روز به روز بر عظمت و عمق و جاذبه آن افزوده شد. قرآن سرمايه بسيار عظيمى است كه حتّى غير مسلمانانى كه حاضر به پذيرش اسلام نشده‌اند در برابر آن سر تسليم فرود آورده‌اند.

شبلى شميل آن دانشمند عرب مسيحى مى‌گويد: «من دين پيامبر اسلام را قبول نكردم، امّا نمى‌توانم نسبت به قرآن كافر شوم». [2]

قرآنى كه ما مسلمانان قدرش را ندانستيم، شايد ديگران بهتر آن را شناختند!

2. در آيه دوم سوره كهف برخى ديگر از ويژگى‌هاى قرآن ذكر شده است از جمله اين كه « «قَيِّماً»؛ در حالى كه پايدار و برپادارنده (ديگر كتب آسمانى) است» آن‌قدر ثبات و استقامت دارد كه نه تنها خود را از كهنگى و نابودى حفظ مى‌كند، بلكه نگهبان ديگر كتابهاى آسمانى نيز هست.

3. يكى ديگر از ويژگى‌هاى قرآن انذار به بدكاران و مخالفان است، تا با ترس از عذاب شديد پروردگار متنبّه شده و دست از كارهاى زشت خود بردارند.

[1]. ميزان الحكمه، باب 3294، ح 36- 1643.

[2]. تصحيح اعتقادات الاماميّة، ص 156.