روش امر به معروف و نهى از منكر

اگر مردم با زبان خوش و روى گشاده و بدون عصبانيت و همراه با ادب و احترام ديگران را نهى از منكر كنند و در برخورد با هر كس از ادبيّات متناسب با سن و سال و موقعيّت و شخصيّت و ديگر ويژگى‌هاى طرف مقابل استفاده نمايند، غالباً نتيجه خواهد داد، حتّى اگر نهى كننده نوجوانى كم سنّ و سال و نهى‌شونده پيرمردى كهنسال باشد.

به داستان زير توجّه فرماييد:

روزى امام حسن و امام حسين عليهما السلام، كه نوجوان كم سنّ و سالى بودند، مشاهده كردند پيرمرد كهنسالى در حال وضو گرفتن است، امّا وضويش را صحيح انجام نمى‌دهد. به اتّفاق هم نزد پيرمرد رفته، از او خواهش كردند كه وضويشان را تماشا نموده، سپس قضاوت كند كدام بهتر وضو مى‌گيرد. پيرمرد پذيرفت و آن دو يكى پس از ديگرى وضو گرفتند و وضوى هر دو صحيح، بلكه هر كدام بهتر از ديگرى بود. پيرمرد متوجّه اشتباه خويش در وضو گرفتن شد و گفت: وضوى شما بسيار خوب بود، اين من بودم كه عمرى غلط وضو مى‌گرفتم. و اكنون از شما وضوى صحيح را تعليم ديدم». [1]

آرى، اگر اين فريضه به صورت منطقى و مؤدّبانه و دوستانه انجام شود مؤثّر خواهد بود.

امر به معروف و نهى از منكر در روايات‌

روايات در اين زمينه فراوان است، به عنوان نمونه به سه مورد آن اشاره مى‌شود تا بدانيم اسلام براى اين فريضه چه جايگاهى قائل است، و ما چه‌

[1]. مناقب آل ابى‌طالب، ج 3 (فصل فى مكارم اخلاقهما عليهما السلام)، ص 452.