حساب رباخواران) را بايد پس بدهند».

و بسيار ديده شده كه اين ثروت نامشروع را دست نخورده! براى بازماندگان خود به يادگار مى‌گذارند.

و به گفته ظريفى: حتى وقتى افكار مالى خوليائى به او فشار مى‌آورد كه دست به خودكشى بزند جسد او را در يك دهكده دور افتاده پيدا مى‌كنند، هنگامى كه سؤال مى‌شود آخر او كه مى‌خواست انتحار كند و بميرد چرا لااقل ميان خانواده خود نمرد؟!

كاشف به عمل مى‌آيد كه او با ترياك خودكشى كرده و قيمت ترياك در آن روستا كمى ارزانتر بوده است!

ذكر اين نكته نيز لازم است كه گاهى وارثان ناآگاه از مسائل اسلامى و انسانى، فكر مى‌كنند اين ميراثى كه رباخواران براى آنها گذارده‌اند، چون شير مادر حلال است! و اگر گناه و ظلمى واقع شده به آنها چه مربوط؟ پاسخش را بايد ميراث گذار بدهد، نه ميراث خوار!

غافل از اين كه اموالى كه از طريق ربا بدست آمده همچون اموال دزدى و سرقت است بر هيچ كس حلال نيست، حتى مشمول مرور زمان هم نمى‌شود، يعنى با گذشت ساليان دراز و چند بار دست بدست شدن همچنان نامشروع باقى خواهد ماند، براى هيچ كس مباح نيست.

هر گاه صاحبش را بشناسند بايد به او بدهند، و چنانچه نشناسند بايد به فرد نيازمندى، ازسوى صاحب اصليش، ببخشد يعنى ثواب اين بخشش هم مال آنها نيست!).

توبه ربا خوار!

برخلاف آنچه در منطق بعضى از افراد انتقامجو و تنگ نظر وجود دارد كه بامفاهيمى همچون عفو گذشت و اصلاح افراد فاسد سر و كار ندارند، در اسلام راه بازگشت به روى هر گناهكارى، در هر مرحله بدون استثناء باز است، چرا كه اساس دعوت اديان و رسالت پيامبران درست بايد همين منظور بوده، همين اصلاح ناصالحان و پاك كردن آلودگان.

و گر نه اگر همه مردم پاك و پاكيزه بودند نيازى به بعثت رهبران آسمانى و معلّمان الهى نبود!

بگذريم از اقليّتى كه آمادگى اصلاح ندارند، امّا اكثريّت قاطع مردم هر چه نادان و منحرف باشند اين استعداد و قابليّت بطور فطرى در درون ذاتشان نهفته شده كه روزى راه صلاح و سداد پيش گيرند.

اصولًا منطق توبه‌ منطق انقلاب اخلاقى و درونى‌ است، بهمان دليل كه انقلاب از برون ممكن است،