فلسفه‌هاى هفتگانه تحريم ربا

1- پول تنها مى‌تواند يك وسيله انتقال ارزش باشد نه يك كالاى سودآور كه اين يك تحريف خطرناك در فلسفه پول است‌

تحريم ربا قولى است كه جملگى اديان برآنند:

اين حقيقت را در ديگر بحثها متذكّر شده‌ايم كه هر گاه چيزى در ميان اقوام و ملتهاى مختلف بعنوان يك امر مقدّس وجود داشته باشد ليل بر آن است كه يك ريشه فطرى دارد، در مورد رباخوارى تقريباً چنين است (بگذاريم از برنامه‌هاى رائج دنياى امروز كه بسيارى از فطريات را زير پا گذارده و به آنها لبخند تمسخر مى‌زند كه اين «خودبيگانگى» انسان عصر ما رشته‌اى است كه سر دراز دارد).

روى همين اصل ممنوعيت ربا منحصر به آئين اسلام نيست بلكه ريشه هائى در شرايع و اقوام پيشين نيز داشته است.

مطالعه كتب عهد قديم (كتب تورات) نشان مى‌دهد كه در كيش يهود و مسيحيت (چون آنها نيز تورات قبول دارند) عملى زشت و نكوهيده بوده است:

در سفر لاوى از اسفار تورات فصل 25 چنين مى‌خوانيم:

«اگر برادر تو فقير شده، نزد تو تهى دست شود، او را دستگيرى نما، اگر چه غريب يا مهمان باشد. تا آنكه با تو زندگى بنمايد، نقد خود را به او ربا مده و خوراك خود را بمرابحه باو مده».

و در سفر خروج فصل 22 مى‌خوانيم:

«اگر نقدى به يكى از قوم من كه در نزد تو فقير است قرض بدهى مثل تقاضا كننده مباش و ربا بر وى مگذارى»!

از تاريخ عمومى‌ ويل دورانت‌ بر مى‌آيد كه رباخوارى در ميان ايرانيان قديم رائج نبوده ولى باز پس‌