نمى ‌تواند آفريدگار بديها باشد و نيكى نيز از آفريدگار بدى و شر نيست.

از اين مقدمه مى ‌توان نتيجه گرفت در جهان دو مبدأ وجود دارد؛ يك مبدأ براى خوبيها و خير كه‌ «يزدان» ناميده مى ‌شود و مبدأ ديگرى براى بديها و شر كه‌ «اهرمن» ناميده مى ‌شود.

نتيجه فوق در وهله اول باعث انديشه توحيدى مى ‌شود و جهان را به دو بخش غير قابل جمع تقسيم مى ‌كندو سپس باعث مى ‌شود تا «عموميت قدرت خداوند» نيز مخدوش شود. در اين انديشه خداوند قادر به انجام هر كارى نيست. او تنها قادر است چيزهايى را به وجود آورد كه ما آنها را «نيك» مى ‌ناميم. او در نيمِ جهان قدرت دارد و در نيمِ ديگر كه مِلك‌ «اهرمن» است هيچ قدرتى ندارد و لابد بايد مواظب بود «اهرمن» بدكار در مِلك خداوند يا «يزدان» طمع نكند.

اكنون كه ريشه‌هاى اين انديشه روشن شد، مى ‌توان به راحتى آن را ريشه‌كن كرد. بديهى است كه اگر هر يك از دو مقدمه اين استدلال ويران گردد اساس آن در هم مى ‌ريزد.

اگر كمى دقت كنيم مى ‌بينيم مقدمه اول سرابى بيش نيست. تقسيم جهان به دو دسته متمايز از يكديگر يك تقسيم كاملًا سطحى و عوامانه است. در واقع اين كه مى ‌گوييم فلان چيز خوب است و فلان چيز بد، از يك نگاه سطحى و ابتدايى ناشى مى ‌شود. دقت نظر و تأمل در حوادث و موجودات به ما مى ‌آموزد كه در جهان اصولًا «بد مطلق» وجود ندارد. اين كه بعضى چيزها را خوب مى ‌بينيم و بعضى چيزها را بد، به اين خاطر است كه موجودات را از دريچه چشمهاى نزديك بين خودمان مى ‌بينيم.