ذات خدا به معنى مشاهده خود ذات نيست. ذات خداوند غير قابل ديدن است و آنچه مى ‌بينيم فقط اثر او و يك مخلوق است. پس اگر كسى مدعى شود ذات او را مى ‌بيند در واقع خدا را نديده است بلكه او را تا سرحد يك موجود محدود تنزل داده است كه در اين صورت آن خدا نيست بلكه مخلوق خداست.

يكى از مشكلات بزرگ پيغمبران و مردان حق، فهماندن همين موضوع به مردم كوته‌نظر بوده است. آنان سعى كرده‌اند به صورتهاى گوناگون و زبانهاى مختلف تا حدى كه درخور فهم آنها باشد اين مطلب مهم را براى مردم روشن سازند.

در يك حديث مى ‌خوانيم كه شخصى به خدمت امام صادق عليه السلام رسيد.

از ايشان پرسيد: بعضى از مردم مى ‌گويند: خدا ممكن است ديده شود آيا اين مطلب حقيقت دارد؟

حضرت عليه السلام فرمود: «نور آفتاب يك جزء از هفتاد جزء نور «عرش» است و «عرش» جزئى از هفتاد جزء نور «حجاب» است و «حجاب» جزئى از هفتاد جزء «سرّ» است».

اينها كه مى ‌گويند خدا ممكن است ديده شود، اگر راست مى ‌گويند در موقعى كه ابرى در آسمان نيست خيره خيره به قرص آفتاب نگاه كنند. 30

امام باقر عليه السلام در تفسير آيه:

«لا تدركه الابصار و هو يدرك الابصار و هو اللطيف الخبير؛ چشمها خداوند را نمى ‌بينند اما او چشمها را مى ‌بيند و اوست خداوند لطيف و دانا». [1]

[1]. سوره انعام، آيه 103.