نمى‌بيند و لذا صورت روى قبر مى‌گذارد و با آن حضرت به نجوا مى‌پردازد.

و آن سو، مروان بن حكم- دشمن رسول خدا صلى الله عليه و آله و اهل بيت- قرار دارد كه اين صحنه را بر نمى‌تابد و به آن اعتراض مى‌كند كه با جواب دندان‌شكن ابوايّوب مواجه مى‌شود.

ج) بركت قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله‌

دارمى (از علماى معروف اهل سنت) در كتابش در باب «كرامت‌هايى كه خداوند نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله بعد از وفاتش داشته» نقل مى‌كند: در مدينه قحطى شديدى آمده بود و مردم به نزد عايشه شكايت بردند و از او چاره جويى خواستند. عايشه گفت:

«انظروا قبر النبى صلى الله عليه و آله، فاجعلوا منه كوىّ الى السماء حتّى لا يكون بينه و بين السماء سقف؛

كنار قبر پيامبر برويد و سوراخى در سقف بالاى قبر قرار دهيد تا آنكه ميان قبر آن حضرت و آسمان مانعى نباشد (و آسمان ديده شود) و منتظر بمانيد». مردم نيز به اين دستور عمل كردند و در نتيجه باران باريد، به اندازه‌اى كه پس از مدتى بيابان‌ها سبز شد و شترها (با استفاده از علوفه) چاق و فربه شدند». [1] آيا دستور عايشه چيزى جز توسل به پيامبر صلى الله عليه و آله براى نزول باران بود؛ لابد وهابى‌ها او را هم تكفير مى‌كنند.

[1]. سنن دارمى، ج 1، ص 43- 44