جمعى عقيده دارند كه اين سوره دنباله سوره انفال است، چرا كه در سوره انفال سخن از پيمان‌هاست، و در اين سوره سخن پيرامون الغاى پيمانِ، پيمان شكنان است، و به همين دليل «بسم اللَّه» در ميان آن دو ذكر نشده.

اين معنى در روايتى از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود: «الانفال و براءة واحدة؛ سوره انفال و برائت يكى است!». [1]

اين احتمال نيز داده شده كه خداوند مخصوصاً براى تبيين اين حقيقت كه «بسم اللَّه» جزء تمام سوره‌هاى قرآن است آن را در آغاز اين سوره نازل نفرموده است.

جمع ميان اين سه فلسفه نيز كاملًا ممكن است.

درباره «بسم اللَّه» مخصوصاً در مورد ذبح حيوانات آيات متعددى در قرآن وجود دارد كه در جاى ديگر بايد از آن سخن گفت.

4- نام خدا را با نام غير او قرين نكنيد!

از آن‌جا كه قادر مطلق، و رحمن و رحيم واقعى، تنها ذات پاك خداست، و عالم هستى سفره احسان اوست، و هركس هرچه دارد از او دارد، بايد فقط از او استمداد جست، و به نام او آغاز كرد، آيات مربوط به «بسم اللَّه» و رواياتى كه در اين زمينه وارد شده نيز همه بر همين معنا تأكيد مى‌كند.

بنابراين كسانى كه غير نام خدا را در كنار نام او مى‌نهند، مانند طاغوتيانى كه نام‌هاى سلاطين جبّار و خود كامه را در كنار نام او مى‌نهادند و بنام خدا و بنام آنها افتتاح و آغاز مى‌كردند، و يا كسانى كه بنام «خدا» و «خلق» برنامه‌هاى خود را شروع مى‌كنند، در حقيقت گرفتار نوعى شرك هستند، حتى نام پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم را نيز در اين زمينه نمى‌توان در كنار نام خدا قرار داد، و گفت بنام خدا

[1]. مجمع‌البيان، جلد 5، صفحه 1.