خواهيم داد كه در آتش سوزانش پيوسته مى‌سوزد در حالى كه مذموم و رانده درگاه خداست». [1]

در جايى ديگر پيرامون‌ «قول به غير علم» اى ابن مسعود! بدون آگاهى درباره چيزى سخن مگوى، و تا نشنوى و نبينى حرف مزن، سپس آيات متعددى از قرآن را در زمينه همين موضوع ارائه مى‌فرمايد:

«وَلا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِه عِلْمٌ انَّ السَّمْعَ وَالبَصَرَ وَالفُؤادَ كُلُّ اولئِكَ كانَ عَنْه مَسْئولًا؛ از آنچه نمى‌دانى پيروى مكن چرا كه گوش و چشم و دل‌ها همه مسئولند». [2] و نيز مى‌فرمايد:

«سَتُكْتَبُ شَهادَتُهُم وَيُسْئَلُونَ؛» به زودى گواهى آنها نوشته مى‌شود و از آن بازخواست خواهند شد». [3]

و نيز مى‌فرمايد:

«ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ الّا لَدَيهِ رَقيبٌ عَتَيدٌ؛ هيچ سخنى را انسان تلفظ نمى‌كند مگر آنكه نزد آن فرشته‌اى مراقب و آماده است». [4]

و نيز فرمود:

«وَ نَحْنُ اقْرَبُ الَيْه مِنْ حَبْلِ الوَريد؛ ما به انسان از رگ قلبش (يا رگ گردنش) به او نزديكتريم». [5]

و همچنين بحث‌هاى ديگرى پيرامون «ذكر اللَّه» و «انفاق در راه خدا» و «مكارم اخلاق» و غير آن با اتكاى به جمع‌بندى آيات قرآن در اين حديث شريف مطرح شده است. [6]

2- در حديث ديگرى از اميرمؤمنان على عليه السلام آمده است كه در يك جمع‌بندى از معنى‌ «كفر در قرآن مجيد» مى‌فرمايد:

«كفر» در قرآن پنج گونه است:

نخست كفر جحود و انكار است كه آن خود بر دو گونه است: يكى انكار اصل وجود خداوند و بهشت و دوزخ و قيامت، همانگونه كه قرآن از زبان آنها نقل‌

[1]. اسراء 19.

[2]. اسراء 36.

[3]. زخرف 19.

[4]. ق 18.

[5]. ق 16.

[6]. بحارالانوار، جلد 74، از صفحه 92 تا 110.