مطلب است كه «هر موجودى نيازمند به علّت و آفريننده‌اى است» در حالى كه اين قانون كلّيّت ندارد و تنها در مواردى صحيح است كه چيزى سابقاً معدوم بوده و سپس جامه هستى به خود پوشيده است. (دقّت كنيد)

توضيح اين كه: موجوداتى هستند كه سابقاً وجود نداشته‌اند، مانند منظومه شمسى و سپس موجودات زنده-/ اعم از گياه و حيوان و انسان-/ تاريخچه آنها بخوبى گواهى مى‌دهد كه لباس هستى در تن اينها هميشگى و ازلى نبوده است، بلكه با تفاوت‌هايى كه دارند، در چند ميليون سال تا چند ميليارد سال پيش، وجود خارجى نداشته و سپس به وجود آمده‌اند.

مسلّماً براى پيدايش چنين موجوداتى علل و عواملى لازم است، مسلّماً جدايى كره زمين از خورشيد (طبق فرضيّه لاپلاس و يا فرضيّه‌هاى بعد از آن) مديون عوامل خاصّى بوده است-/ چه آنها را كاملًا شناخته باشيم يا نه.

همچنين پيدايش نخستين جوانه زندگى گياهى و سپس حيوانى و سپس انسانى، همه مرهون علل و عواملى هستند و لذا همواره دانشمندان براى پى‌جويى اين عوامل در تلاش و كوششند و اگر بنا باشد پيدايش اين موجودات هيچ علّتى نخواهد، دليلى ندارد كه در يك ميليون سال يا چند ميليارد سال پيدا شوند، چرا در زمانى دو برابر اين زمان يا نصف اين زمان مثلًا يافت نشدند؟ انتخاب اين زمان خاص براى پيدايش آنها، بهترين دليل بر اين است كه شرايط و علل وجود آنها تنها در اين زمان تحقّق يافته است.

امّا اگر وجودى هميشگى و ازلى باشد-/ خواه اين وجود ازلى را خدا بناميم يا مادّه-/ چنين وجودى نياز به هيچ علّتى ندارد، آفريننده و خدايى لازم ندارد، زيرا تاريخچه پيدايش براى آن تنظيم نشده كه در آن تاريخچه جاى علّت و آفريننده خالى باشد.

چيزى كه هميشگى و ازلى است، وجودش از درون ذاتش مى‌جوشد نه از