براى ما روشن نيست، ولى از آن‌جا كه اين سؤال در اذهان بسيارى از جوانان هست، بايد دقيقاً مورد بررسى قرار گيرد:

در اين‌جا چند نكته اساسى وجود دارد كه با توجّه به آن، پاسخ ايراد بخوبى روشن مى‌شود:

آيا اگر ما عقيده مادّى‌ها را بپذيريم و مثلًا با «راسل» هم صدا شويم، ديگر از اين ايراد رهايى خواهيم يافت؟ مسلّماً نه! ... چرا؟

زيرا «ماترياليستها» هم عقيده به قانون علّيت دارند، آنها نيز همه چيز را در جهان طبيعت معلول ديگرى مى‌دانند. بنابر اين عين اين سؤال براى آنها هم مطرح است كه اگر هر چيز معلول «مادّه» است پس «مادّه» معلول چيست؟

روى اين حساب (و با توجّه به اين كه سلسله علّت‌ها و معلولها تا بى‌نهايت نمى‌تواند پيش برود) همه فلاسفه جهان (اعم از الهى و مادّى) به يك وجود ازلى (وجودى كه هميشه بوده است) ايمان دارند، منتها مادّى‌ها مى‌گويند وجود ازلى جهان همان «مادّه» يا قدر مشترك ميان مادّه-/ انرژى است، ولى خداپرستان مى‌گويند سرچشمه اصلى خداست؛ به اين ترتيب روشن مى‌شود كه آقاى «راسل» هم ناچار است به يك وجود ازلى (اگر چه مادّه باشد) ايمان داشته باشد.

آيا اين وجود ازلى مى‌تواند علّتى داشته باشد؟

البتّه نه! ... چرا؟

زيرا يك وجود ازلى هميشه بوده و چيزى كه هميشه بوده است كه نيازى به علّت ندارد، تنها موجودى نيازمند به علّت است كه يك وقت نبوده و سپس هستى يافته است. (دقّت كنيد)

نتيجه اين كه: وجود يك مبدأ ازلى و هميشگى، قولى است كه جملگى برآنند و دلايل استوار عقلى بر بطلان تسلسل (يك سلسله علّت و معلول بى‌پايان) همه فلاسفه را بر اين داشته كه به يك مبدأ ازلى قائل گردند.