وَرَعُهُ ماتَ قَلبُهُ وَمَن ماتَ قَلبُهُ دَخَلَ النّارَ

؛ هر كه پر گويد بسيار به خطا رود و هر كه بسيار خطا كرد شرم و حيايش كم شود و هر كه شرم و حيايش كم شد، پارسايى‌اش كم شود و هر كه پارسايى‌اش كم شد دلمرده شود و هر كه دلمرده شد، داخل جهنّم شود». [1]

«مَن اكثَرَ أهجَرَ وَمَن تَفَكَّرَ أبصَرَ

؛ هركه پر گويد، هذيان گويد و هركه انديشه كند بينا شود». [2]

«قِلَّةُ الكَلامِ تَستُرُ العُيُوبَ وَتُقَلّلُ الذُّنُوبَ‌

؛ كم‌گويى عيب‌ها را مى‌پوشانَد و گناهان را كم مى‌كند». [3]

«ايّاكَ وَكَثرَةَ الكَلامِ فإنَّهُ يُكثِرُ الزَّلَلَ‌

؛ از پرگويى به دور باش، زيرا پر گفتن لغزش بسيار و ملال را در پى دارد». [4]

«أقلِلِ الكَلامَ تَأمَنِ المَلامَ‌

؛ سخن كوتاه كن كه از سرزنش در امان مانى». [5]

[1]. نهج البلاغه، حكمت 349.

[2]. همان، نامه 31.

[3]. عيون الحكم والمواعظ، ص 371.

[4]. همان، ص 97.

[5]. همان، ص 83.