نكته اصلى كه قرائت قرآن راهى به سوى عمل كردن است فراموش مى‌شود.

اينكه در ماه رمضان قرآن خواندن سفارش شده، علّتش اين است كه در ماه رمضان به سبب روزه، قلب انسان صاف شده و آماده پذيرش تلقينات و تبليغات است و قرآن هم بهترين تبليغ است. پس مراد اين است كه در ماه رمضان قرآن بخوانيم كه هم قلبمان آن را بپذيرد و هم هدايت و تربيت شود.

به ما گفته‌اند كه هرگاه به آيه‌ «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا» رسيديد «لبّيك» بگوييد.

يعنى ما هم مخاطب‌ايم و اين يك موضوع تاريخى نيست كه فقط مخاطب آن اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله باشند.

يا هنگامى كه در قرآن به موضوع عذاب مى‌رسيد به خدا پناه بريد. يعنى شامل شما هم مى‌شود. هرگاه به آيات بهشت و نعمت‌هاى آن رسيديد آنها را از خدا بخواهيد، چنانكه امام على عليه السلام در خطبه همّام مى‌فرمايد:

«وَظَنُّوا أنَّ زَفيرَ جَهَنَّمَ وَشَهيقَها في اصولِ آذانِهِم‌

؛ پرهيزگاران كسانى‌اند كه وقتى قرآن مى‌خوانند احساس مى‌كنند كه صداى زفير و شهيق جهنّم بيخ گوششان است». [1] اين برداشت از قرآن موضوعيّت دارد.

و يا اينكه در مورد دعاى كميل و دعاى ندبه هم بايد به اين صورت رفتار كرد كه اينها الفاظى‌اند براى راه درست. «دعا» در اين سخن حضرت چنين است.

معمولًا برداشت بيشتر ما از دعا اين است كه تو هر چه هستى باش و دعاكن، خداوند هم همه‌چيز را دگركون مى‌كند، در حالى كه دعا رمز خودسازى و تربيت است. كسى كه دعا مى‌كند يعنى تقاضايى دارد. بنده اگر خطا كرده باشد چگونه مى‌تواند از مولا بهشت بخواهد. دعا يعنى اينكه خودت را بساز و پاك كن. دعا رمز تربيت و خودسازى است، در حالى كه ما خيال مى‌كنيم كه تو هر چه هستى باش و هيچ كارى نكن و دعا جانشين همه كارها مى‌شود. برداشت بسيارى از ما

[1]. نهج‌البلاغه، خطبه 193.