وارد دوزخ مى‌شود». [1] و در حديثى پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله فرمود:

«الغِيبَةُ أسرَعُ في دِينِ الرَّجُلِ المُسلِمِ مِن الآكِلَةِ في جَوفِهِ‌

؛ تأثير غيبت در دين مسلمان از خوره در جسم او سريع‌تر است». [2] اين تشبيه نشان مى‌دهد كه غيبت همانند خوره كه گوشت تن را مى‌خورَد و متلاشى مى‌كند به‌سرعت ايمان انسان را بر باد مى‌دهد. و با توجّه به انگيزه‌هاى غيبت، همچون حسد، تكبّر، بخل، كينه‌توزى، انحصارطلبى و ديگر صفات زشت و نكوهيده، روشن مى‌شود كه چرا غيبت و از بين بردن آبرو و احترام مسلمانان از اين طريق اين‌چنين ايمان انسان را بر باد مى‌دهد.

روايات در اين زمينه در منابع اسلامى بسيار است كه با ذكر حديث ديگرى اين بحث را پايان مى‌بريم. امام صادق عليه السلام فرمود:

«مَن رَوى‌ على‌ مؤمِنٍ رِوايَةً يُريدُ بِها شَينَهُ وَهَدمَ مُرُءَتِهِ لِيَسقُطَ مِن أعيُنِ النّاسِ أخرَجَهُ اللّهُ مِن وِلايَتِهِ إلى‌ وِلايَةِ الشَّيطانِ فَلا يَقبَلُهُ الشَّيطانُ‌

؛ كسى كه به منظور عيبجويى و آبروريزى مؤمنى سخنى نقل كند تا او را از چشم مردم بيندازد، خداوند او را از ولايت خودش بيرون كرده، به‌سوى ولايت شيطان مى‌فرستد، امّا شيطان هم او را نمى‌پذيرد». [3] تمام اين تأكيدات و عبارات تكان‌دهنده به خاطر اهمّيّت فوق‌العاده‌اى است كه اسلام براى حفظ آبرو و حيثيّت اجتماعى مؤمنان قائل است و نيز به خاطر تأثير مخرّبى است كه غيبت در وحدت جامعه و اعتماد متقابل و پيوند دل‌ها دارد و از آن بدتر اينكه غيبت عاملى است براى دامن زدن به آتش كينه و عداوت و دشمنى و نفاق و اشاعه فحشا در سطح اجتماع، چرا كه وقتى عيب‌هاى پنهانى مردم از طريق غيبت آشكار شود اهمّيّت و عظمت گناه از ميان مى‌رود و آلودگى به آن آسان مى‌شود.

[1]. بحارالانوار، ج 75، ص 222.

[2]. كافى، ج 2، ص 357.

[3]. همان، ص 358.