زشتى گناه قطع رحم به‌حدّى است كه امام سجّاد عليه السلام به فرزندش نصيحت مى‌كند كه از مصاحبت با پنج طايفه بپرهيزد. يكى از آن پنج گروه كسانى‌اند كه قطع رحم كرده‌اند:

«يا بُنَىَّ انظُر خَمسَةً فَلا تُصاحِبهُم وَإيّاكَ وَمُصاحَبَةَ القاطِعِ لِرَحِمِهِ فَإنّي وَجَدتُهُ مَلعوناً في كِتابِ اللّهِ عزّ وَجَلَ‌

؛ بپرهيز از معاشرت با كسى كه قطع رحم كرده كه قرآن او را ملعون و دور از رحمت خدا شمرده است». [1] مختصر اينكه قرآن نسبت به قاطعان رحم و پيوند خويشاوندى تعبيرات شديدى دارد و احاديث اسلامى نيز آنها را سخت مذمّت كرده است.

از پيامبر صلى الله عليه و آله پرسيدند مبغوض‌ترين عمل در پيشگاه خداوند كدام است؟

در پاسخ فرمود: «شرك به خدا» پرسيدند: بعد از آن؟ فرمود: «قطع رحم». [2] علّت اينكه اسلام نسبت به حفظ پيوند خويشاوندى اين‌همه پافشارى كرده اين است كه هميشه براى اصلاح، تقويت، پيشرفت، تكامل و عظمت بخشيدن به يك اجتماع بزرگ چه از نظر جنبه‌هاى معنوى و چه اخلاقى بايد از واحدهاى كوچك آن شروع كرد، با پيشرفت و تقويت واحدهاى كوچك، اجتماع خود به خود اصلاح خواهد شد.

اسلام براى عظمت مسلمانان از اين روش به نحو كامل‌ترى بهره‌بردارى كرده است و دستور به اصلاح واحدهايى داده كه معمولًا افراد از كمك و اعانت و عظمت بخشيدن به آن رويگردانند، زيرا تقويت بنيه كسانى را توصيه مى‌كند كه خونشان در رگ و پوست هم در گردش است، اعضاى يك خانواده‌اند، و پيداست هنگامى كه اجتماعات كوچك خويشاوندى نيرومند شد عمر انسان نيز طولانى مى‌شود و در نتيجه موجب عمران شهرها مى‌گردد. شايد حديثى كه مى‌گويد: «صله رحم باعث آبادى شهرها مى‌شود» اشاره به همين معنى باشد.

[1]. كافى، ج 2، ص 376.

[2]. همان، ص 290.