آن، مجاهدان بلاد اسلام را نگهدارى و حفظ مى‌كنند، از خدا بترس و اموال اينها را به خودشان بازگردان كه اگر اين كار را نكنى و خداوند به من امكان دهد وظيفه‌ام را در برابر خدا درباره تو انجام خواهم داد و با اين شمشير كه هيچ‌كس را با آن نزدم، مگر اينكه داخل دوزخ شد، بر تو خواهم زد ....

به خدا سوگند، اگر حسن و حسين اين كار را كرده بودند هيچ پشتيبانى و هواخواهى از ناحيه من دريافت نمى‌كردند و در اراده من اثر نمى‌گذاردند تا آن‌گاه كه حق را از آنها بستانم و ستم‌هاى ناروايى را كه انجام داده‌اند دور سازم. به خداوندى كه پروردگار جهانيان است سوگند، اگر (فرضاً) آنچه تو گرفته‌اى براى من حلال بود، خوشايندم نبود كه آن را براى بازماندگانم به ميراث بگذارم.

بنابراين دست نگه دار و اندكى بينديش، فكر كن به مرحله آخر زندگى رسيده‌اى، در زير خاك‌ها مدفون گشته‌اى و اعمالت به تو عرضه شده، در جايى كه ستمگر با صداى بلند نداى حسرت را سر مى‌دهد.

و كسى كه عمر خود را ضايع ساخته، درخواست بازگشت مى‌كند، ولى راه فرار و چاره مسدود است. [1] از رفتار حضرت در اين نامه با پسرعمويش كه قانون‌شكنى كرده و به بيت‌المال خيانت، كاملًا فهميده مى‌شود كه همه براى امام على عليه السلام در برابر قانون مساوى بوده‌اند و حتّى پسرعمويش را چنان توبيخ مى‌كند كه گويى او بيگانه است.

[1]. نهج‌البلاغه، نامه 41.