عظمت پروردگار و ناچيز بودن اعمالش را در برابر مسؤوليّت‌هاى سنگينى كه برعهده دارد و نعمت‌هاى عظيمى را كه خداوند به او بخشيده بداند هرگز گام در جادّه خودستايى نخواهد نهاد.

غرور و غفلت و خودبرتربينى و تفكّرات جاهلى نيز انگيزه‌هاى ديگرى براى اين كار زشت است؛ به همين دليل، اولياى خدا هميشه به تقصير خود در برابر وظايف الهى اعتراف داشتند و مردم را از خودستايى و بزرگ شمردن اعمال نهى مى‌كردند.

در حديثى امام باقر عليه السلام فرمود: «هيچ‌كس از شما نبايد به فزونى نماز و روزه و زكات و حج و عمره افتخار كند، زيرا خداوند، پرهيزگارانتان را از همه بهتر مى‌شناسد».

البتّه گاه ضرورت ايجاب مى‌كند كه انسان خود را با امتيازاتى كه دارد معرّفى كند، زيرا بدون آن هدف‌هاى مقدّسى پايمال مى‌شود. اين‌گونه سخنان با خودستايى و تزكيه نفس بسيار تفاوت دارد.

نمونه اين سخن خطبه امام سجّاد عليه السلام در مسجد شام است كه در آن خود و خاندانش را به مردم شام معرّفى كرد، تا توطئه بنى‌اميّه در زمينه خارجى بودن شهيدان كربلا عقيم و نقش‌هاى شيطانى آنها نقش بر آب شود.