ميزان بروز وسواس در افراد طبقات بالاى جامعه و اشخاص باهوش و تحصيل‌كرده بيشتر از بقيّه جمعيّت است. همچنين والدين اين افراد در مقايسه با مردم عادى، وسواس بيشترى از خود نشان مى‌دهند و حتّى خصوصيّات فرد وسواس در اقوام نزديك اين افراد بيشتر است.

شواهد موجود حاكى از آن است كه بيماران مبتلا به وسواس بيشتر متعلّق به خانواده‌هايى‌اند كه پدر و مادران سختگير، كمال‌طلب، خرافى، تميز، دقيق و كم‌تحمّل در برابر بى‌نظمى و سر و صدا دارند.

معمولًا انتظارات و توقّع آنها از كودكانشان غير معقول و بدون در نظر گرفتن استطاعت جسمى و روانى آنهاست. عقايد و سليقه خود را به كودك تحميل مى‌كنند و بدين ترتيب حقّ انتخاب را از كودك مى‌گيرند.

امّا با توجّه به اين نكته كه پيشگيرى بهتر از درمان است، بايد حدّاكثر سعى خود را در اين كار انجام دهيم كه زمينه ابتلا به بيمارى را در محيط خانواده به كمترين حد برسانيم. در رفتار و گفتار خود با فرزندان كمال توجّه و دقّت را داشته باشيم و همواره به آزادى سليقه و استقلال فكر آنها احترام بگذاريم.

از نظر روانى، وسواس نوعى بيمارى روانى است كه درجات مختلفى دارد.

وسواس در دوران بلوغ كه دوره انتقالى است، انتقال از تقليد محض به استقلال فكرى بيشتر عارض مى‌شود، منتها در برخى فاصله بلوغ فكرى‌شان با بلوغ جسمانى بسيار است و حالت وسواس آنها به عقب مى‌افتد. البتّه در برخى وسواس همزمان با بلوغ پيدا مى‌شود.

بسيار شنيده‌ام كه برخى افراد گرفتار وسواس‌هاى عجيبى شده‌اند و خود من هم در دوران بلوغ- كه تازه طلبه شده بودم- به وسواس شديدى مبتلا شدم. در آن مرحله از وسواس، حتّى در وجود خودم هم شك مى‌كردم. يادم مى‌آيد در وقت نماز صبح در ماه مبارك رمضان خيلى دير به وقت يقين پيدا مى‌كردم. شك مى‌كردم كه آيا آفتاب زده است؟ وقتى يقين مى‌كردم كه صبح شده با استصحاب‌