اميرمؤمنان على عليه السلام در كلمات قصار نهج‌البلاغه مى‌فرمايد:

«ما أخَذَ اللّهُ عَلَى الجُهّالِ أن يَتَعَلَّمُوا حَتّى‌ أخَذَ عَلَى‌العُلَماءِ أن يُعَلّمُوا

؛ خداوند پيش از آنكه از افراد نادان پيمان بگيرد كه دنبال علم بروند از علما و دانشمندان پيمان گرفته كه به آنها علم بياموزند». [1] ازاين‌رو علما بايد بياموزند و در كنار همين درس طلبگى كه مى‌خوانيد بايد بذل علم كنيد و براى اسلام مفيد باشيد. امروز بر هر عالمى لازم است كه ناطق باشد. كسانى را مى‌شناسم كه نطق و بيان نداشتند، امّا وقتى در مسير منبر و وعظ و خطابه افتادند از بهترين سخنوران شدند. برخى مى‌گويند اگر در خطّ منبر و نويسندگى و تحقيق بيفتيم از درس‌هايمان باز مى‌مانيم! اين‌هم از وسوسه‌هاى شيطان است.

وظيفه بزرگ دانشمندان اين است كه در تبيين فرمان‌هاى الهى و معارف دينى بكوشند و خداوند از همه آنها پيمان مؤكّدى در اين زمينه گرفته است، بدين معنى كه حقايق قرآن را آشكارا در اختيار مردم بگذارند تا به‌روشنى همه توده‌ها از آن آگاه گردند و به روح و جان آنها برسند و اگر آنها در تبيين و تفسير مسلمانان كوتاهى كنند مشمول همان سرنوشتى‌اند كه خداوند در آيه 187 سوره آل عمران و مانند آن براى علماى يهود بيان كرده است.

در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«مَن كَتَمَ عِلماً عَن أهلِهِ ألجَمَ يَومَ القِيامَةِ بِلِجامٍ مِن نارٍ

؛ هر كه علم و دانشى را از آنان كه اهل هستند (و نياز به آن دارند) كتمان كند خداوند در روز رستاخيز دهنه‌اى از آتش به دهانش مى‌زند».

دسته دوم كسانى‌اند كه در حوزه‌هاى علميّه در تصميم‌گيرى‌هايشان دائم ترديد دارند. مثلًا چند روزى در فكر نويسندگى مى‌افتد و آن را نيمه‌كاره رها مى‌كند، يا چند روزى در فكر سخنورى و خطابه مى‌افتد نيمه‌كاره رهايش مى‌كند، سرانجام مى‌گويد بروم همان درس را بخوانم. شما اگر خطّ صحيحى را شروع كرديد همان را ادامه بدهيد، چرا كه انسان نبايد تا آخر عمر تجربه كسب كند.

[1]. بحارالانوار، ج 2، ص 78.