حيات و مرگ دل‌ها

5

يا عَلىّ، ثَلاثٌ مُجالَسَتُهُم تُميتُ القَلبَ: مُجالَسَةُ الأنذال وَمُجالَسَةُ الاغنياء وَالحَديثُ مَعَ‌النّساءِ.

اى على، همنشينى با سه چيز قلب را مى‌ميرانَد: همنشينى با انسان‌هاى پست، همنشينى با ثروتمندان، سخن گفتن با زنان.

بحارالانوار، ج 77، ص 45

نور هدايت‌

از اين فقره از وصيّت‌نامه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خطاب به اميرمؤمنان على عليه السلام نكاتى استفاده مى‌شود، ازجمله:

1. از اين حديث مى‌توان استفاده مهمّى در مورد حيات و مرگ قلب كرد. قلب در اينجا كنايه از روح و جان آدمى است. يعنى علاوه بر اينكه جسم آدمى حيات و ممات دارد، دل و روح آدمى داراى حيات و مرگ است كه از آن تعبير مى‌شود به «حيات و مرگ معنوى».

امام سجّاد عليه السلام در مناجات تائبين مى‌فرمايد:

«إلهي ألبَسَتني الخَطَايا لِباسَ مَسكِنَتي وَأماتَ قَلبي عَظيمَ جَنايَتي‌

؛ خدايا، خطاهايم بر من لباس خوارى پوشانده و دورى از تو جامه بيچارگى به تنم كرده و جنايات و گناهان بزرگم قلبم را ميرانده است».

اين دعا دلالت دارد كه قلب داراى مرگ و زندگى است. و اصلًا مناجات تائبين‌