در روايات اسلامى تعبيرات فراوانى مى‌بينيم كه مكمّل مفاد آيات مربوط به شفاعت است و گاهى صريح‌تر از آن، از جمله:

در تفسير برهان از امام كاظم عليه السلام از على عليه السلام نقل شده است كه فرمود: از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدم

«شَفاعَتى لِأهلِ‌الكَبائِرِ مِن‌امَّتِى‌

؛ شفاعت من براى مرتكبان گناهان كبيره است». [1] ابن ابى عمير راوى حديث مى‌گويد: از امام كاظم عليه السلام پرسيدم چگونه براى مرتكبان گناهان كبيره شفاعت ممكن است در حالى كه خداوند مى‌فرمايد: «وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ‌ارْتَضَى‌» و مسلّماً كسى كه مرتكب كبائر شود مورد رضا و خشنودى خداوند نيست؟ امام فرمود: هر فرد باايمانى كه مرتكب گناهى مى‌شود طبعاً پشيمان خواهد شد و پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «پشيمانى از گناه، توبه است» و كسى كه پشيمان نشود مؤمن واقعى نيست و شفاعت براى او نخواهد بود و عمل او «ظلم» است و خداوند در قرآن مى‌فرمايد: «ظالمان دوست و شفاعت‌كننده‌اى ندارند». [2] مضمون صدر حديث اين است كه شفاعت شامل مرتكبان گناهان كبيره مى‌شود، ولى ذيل حديث روشن مى‌كند كه شرط اصلى پذيرش شفاعت، واجد بودن ايمانى است كه مجرم را به مرحله ندامت و خودسازى و جبران برساند و از ظلم و طغيان و قانون‌شكنى برهانَد- دقّت كنيد.

در كتاب كافى از امام صادق عليه السلام در نامه‌اى كه به صورت متّحدالمآل براى اصحابش نوشت چنين نقل شده است:

«مَن سَرَّهُ أن يَنفَعَهُ شَفاعَةُ الشّافِعِينَ عِندَ اللّهِ فَليَطلُب الَى اللّهِ أن يَرضى‌ عَنهُ‌

؛ هر كه دوست دارد مشمول شفاعت شود بايد خشنودى خدا را جلب كند». [3] لحن اين روايت نشان مى‌دهد كه براى اصلاح اشتباهاتى كه در زمينه شفاعت براى برخى ياران امام خصوصاً و جمعى از مسلمانان به‌طور عام رخ داده است صادر شده و باصراحت، شفاعت‌هايى كه به ارتكاب گناه تشويق مى‌كند نفى شده است.

[1]. بحارالانوار، ج 8، ص 30.

[2]. همان، ص 352.

[3]. همان، ص 53.