جداست، زيرا اگر عذر را نپذيرى، پرده حُجب و حيا را دريده‌اى. مثلًا اگر شما در پاسخ او بگويى نه، دروغ مى‌گويى. طرف مقابل هم بدتر مى‌شود، او هم در جواب مى‌گويد دلم خواست دروغ بگويم. حال شما از چه راهى مى‌خواهى جلوى لجاجت او را بگيرى؟

در دعاى ابوحمزه آمده است:

«امَرتَنا ان تَعفُوَ عَمَّن ظَلَمَنا وَانتَ اولى‌ بِالعَفوِ وَقَد ظَلَمنا انفُسَنا

؛ فرمان دادى از كسانى كه به ما ستم كردند درگذريم، امّا اى خدا، تو بر عفو از ما- كه بر خودمان ستم كرديم- شايسته‌ترى».

در حقيقت مفهوم دعا اين است كه وقتى حاضر نيستى گناهى را ببخشى و عذرى را بپذيرى، همان‌طور كه انتظار دارى خداوند گناهان بسيارت را ببخشايد، تو هم حدّاقل يك گناه مردم را ببخشاى و عذرى را بپذير.

يا در دعاى ماه رجب مى‌گوييم:

«يُعطي مَن سَأَلَهُ‌

؛ به هر كه درخواست و خواهش كند عطا مى‌كند». در حالى كه خداوند هم به خواهش‌كننده و هم به غير آن بخشش مى‌كند. علاوه بر آن، كسى را كه در تمام عمرش خدا را نشناخته، مشمول رحمت گسترده خود مى‌گردانَد. او خداوندى است كه رحمتش فراگير است و هيچ درخواست‌كننده‌اى را محروم نمى‌كند و به غير درخواست‌كنندگان هم به مقتضاى حال مى‌بخشد.

«مُتِنَصّل» يعنى كسى كه مى‌خواهد از كارى كه كرده خودش را تبرئه كند و در يك جمله، مى‌خواهد عذر بخواهد.

حضرت فرمود: كسى كه عذر شخصى را كه مى‌خواهد از خطاى خودش خارج گردد- خواه راست باشد يا دروغ- نپذيرد شفاعت من به او نمى‌رسد، زيرا شفاعت من مخصوص خطاكاران است. تو درباره خطاكاران چگونه رفتار كردى كه انتظار دارى درباره خطاى تو گذشت كنند، مگر پاداش‌هاى خداوند مطابق با اعمال نيست، اگر من هم خطايى كرده باشم انتظار گذشت دارم كه با شفاعت از خطاى من درگذرند.