سخن معروف حضرت على عليه السلام در نامه 31 نهج‌البلاغه نيز اشاره به همين حقيقت است كه به فرزندش امام حسن عليه السلام فرمود:

وَاعلَم يا بُنَىَّ، انَّ الرّزقَ رِزقانِ:

رِزقٌ تَطلُبَهُ وَ رِزقٌ يَطلُبُكَ‌

: «بدان فرزندم، روزى دو گونه است: يك‌نوع همان روزى‌هايى است كه تو بايد به جست‌وجويش برخيزى و گونه ديگرش روزى‌هايى است كه آن در جست‌وجوى تو است و به سراغ تو مى‌آيد».

اين را نيز نمى‌توان انكار كرد كه در پاره‌اى از موارد انسان به دنبال چيزى نمى‌رود، ولى بر اثر يك سلسله تصادف‌ها موهبتى نصيب او مى‌شود. اين حوادث گرچه در نظر ما تصادف است در واقع و از نظر سازمان آفرينش حسابى در آن است. بى‌شك حساب اين‌گونه روزى‌ها از روزى‌هايى كه در پرتو تلاش به دست مى‌آيند جداست و حديث بالا هم ممكن است اشاره به اينها باشد.

ولى به هرحال نكته اساسى اين است كه تمام تعليمات اسلامى به ما مى‌گويد براى تأمين زندگى بهتر- چه مادّى و چه معنوى- بايد تلاش بيشتر كرد و فرار از كار به گمان مقسوم بودن روزى غلط است.

در روايت آمده است كه مبادا براى روزى، سراغ معاصى برويد. از گران‌فروشى، تقلّب، كم‌فروشى، رباخوارى، دزدى، احتكار نهى شده است.

2. درسى به همه طالبان علم مى‌دهد كه ايمان داشته باشيد كه خداوند روزى اهل علم را مى‌رساند، چرا كه اگر اهل علم به فكر جمع مال باشند دو خطر بزرگ در بردارد:

الف) اينها سرمشق مردمند بايد الگو باشند. اگر خودشان به دنبال دنيا بروند سرمشق ديگران نمى‌توانند باشند.

ب) مالى كه ديگران (غير اهل علم) جمع مى‌كنند ضربه به مذهب نمى‌زند، ولى اگر اهل علم با حق و ناحق كردن و از راه‌هاى مختلف به جمع مال بپردازند به دين ضربه مى‌زند. اين واقعاً مايه حسرت است.