در نظر آنان دنيا كهنه و ويران شده و لذا به نوسازى و آبادانى آن نمى‌پردازند.

عشق به دنيا در سينه‌هايشان مرده است. لذا آن را دوست ندارند، بلكه آنان دنيا را ويران مى‌كنند آن‌گاه بر اين ويرانه‌ها خانه ابدى را مى‌سازند. دنياى گذرا را مى‌فروشند و جهان باقى و پايدار را مى‌خرند. وقتى به دنياپرستان مى‌نگرند گويا (مى‌بينند كه) اينان بر روى خاك افتاده‌اند و به عذاب الهى گرفتار آمده‌اند. هيچ امنيّت و امانى در اين دنيا نمى‌بينند و فقط به خدا و سراى آخرت دل بسته‌اند و فقط از عذاب و خشم الهى مى‌ترسند.

بحارالانوار، ج 77، ص 181

نور هدايت‌

سؤال بسيار مهمّى در حديث آمده است كه بايد درباره آن تأمّل كرد.

فرق خوف و غم در اين است كه معمولًا خوف نسبت به آينده است و غم نسبت به گذشته. پرسيدند: اولياى الهى كه از آينده نمى‌ترسند و غم گذشته هم نمى‌خورند كيانند؟ حضرت در پاسخ فرمود: اينان كسانى‌اند كه وقتى مردم به ظاهر دنيا مى‌نگرند آنان نگران آينده هستند. يعنى به آخرت اهمّيّت مى‌دهند.

يكى ديگر از نشانه‌هاى اولياى الهى آن است كه بر دنيا پيروز مى‌شوند و دنيا نمى‌تواند آنان را بشكند.

ديگر اينكه پيش از آنكه دنيا تركشان كند از دنيا دست برمى‌دارند. به عبارت ديگر، پيش‌دستى مى‌كنند و اسير دنيا نمى‌شوند و زرق‌وبرق دنيا را رها مى‌كنند.

فراز و نشيب‌هاى دنيا آنان را نمى‌فريبد، بلكه آن بلندى‌ها را به پايين مى‌كشند.

دنيا در نظرشان كهنه شده و به آبادانى آن نمى‌پردازند. عشق به دنيا در سينه‌هايشان مرده است. آنان دنيا را ويران مى‌كنند، آن‌گاه بر اين ويرانه‌ها خانه ابدى را بنا مى‌كنند. دنياى گذرا را مى‌فروشند و جهان باقى را مى‌خرند. وقتى به دنياپرستان مى‌نگرند گويا اينان روى خاك افتاده‌اند و به عذاب الهى گرفتار