به نظر مى‌رسيد.

ثانياً: عدل الهى ايجاب مى‌كند كه نيكوكاران و بدكاران كه غالباً در اين جهان در يك صف قرار مى‌گيرند و گاه بدكاران جلوترند، از هم جدا شوند و هر كدام به سزاى اعمالشان برسند: «امْ حَسِبَ الِّذينَ اجْتَرَحُوا السَّيْئاتِ انْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُهُمْ ساء ما يَحْكُمُونَ؛ آيا آنها كه مرتكب گناهان شدند گمان كردند كه ما آنها را همچون كسانى قرار مى‌دهيم كه ايمان آورده‌اند و عمل صالح انجام داده‌اند؟ كه حيات و مرگشان يكسان باشد؟ چه بد داورى مى‌كنند!». [1]

ثالثاً: رحمت بى‌پايان الهى ايجاب مى‌كند كه فيض و نعمت او با مرگ از انسان قطع نشود و تكامل افراد مستعد و شايسته همچنان ادامه يابد: «كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحمَةَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ الى يَوْمِ الْقِيمَةِ لا رَيْبِ فيهِ؛ خدا رحمت را بر خود فرض كرده و همه شما را در روز رستاخيز كه شكى در آن نيست جمع خواهد كرد». [2]

قرآن به كسانى كه در مسأله معاد ترديد داشتند مى‌گويد: چگونه ممكن است در قدرت خدا براى زنده كردن مردگان شكّ و ترديد كنيد، در حالى كه خلقت نخستين شما نيز از اوست، همان كسى كه در آغاز شما را از خاك آفريد باز هم به زندگى ديگر برمى‌گرداند: «افَعَيينا بِالْخَلْقِ الاوَّلِ بَلْ هُمْ فى لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَديدٍ؛ آيا ما از آفرينش نخستين عاجز مانديم (كه قادر بر آفرينش رستاخيز نباشيم) ولى آنها (با اين دلايل‌

[1]. سوره جاثيه، آيه 21

[2]. سوره انعام، آيه 12