اوّلًا، تا آن جا كه ممكن است دانشگاهها توسعه داده شود و از اين همه مخارج تجمّلى و غير ضرورى كم شود و به توسعه دانشگاه در تمام شهرهاى مهم افزوده شود، به طورى كه تحصيلات عالى، درست همانند تحصيلات متوسطه و ابتدايى به روى همه كس باز شد و نيازى به افكندن رحل اقامت در ديار بيگانه و حل شدن در آن اجتماعات پيدا نشود.

ثانياً، وسايل دلگرمى تحصيل كرده‌ها و آنها كه تحصيلات عالى خود را با موفقيّت گذرانده‌اند- تا آن جا كه ممكن است- فراهم گردد، و به جاى اين همه پروبالى كه به اصطلاح به هنرمندان و هنرپيشگان داده مى‌شود، به اين قشر داده شود، و به طرز صحيحى به اجتماع معرفى گردند، و مخصوصاً نبايد فراموش كرد كه ايجاد دلگرمى هميشه نيازمند به صرف پول هنگفت نيست كه به عذر نبودن امكانات تعطيل گردد.

ثالثاً، بايد از دوران دبستان كوشش كرد كه اصول اخلاق و ايمان و علاقه به آب و خاك و هموطنان آن چنان كه در افراد تزريق شود و روح حق‌شناسى نسبت به سرزمينى كه آنها را پرورش داده آن چنان زنده گردد، كه بازگشت به وطن و خدمت به چنان سرزمينى كه همه گونه امكانات خود را به رايگان‌