مصنوعاتى گاهى صدها برابر قيمت اوّل باز مى‌گردد.

و همين تفاوت دايمى است كه فاصله بين اين دو دسته را همواره به نفع توليدكنندگان و به زيان كشورهاى مصرف كننده تغيير مى‌دهد.

دسته اوّل را روز به روز ثروتمندتر و دسته دوّم را فقيرتر مى‌سازد.

كشورهاى غير صنعتى و مصرف كننده چيزى غير از موادّ اوليه و منابع طبيعى خود براى عرضه كردن ندارند، ببخشيد، گاهى كارهاى فشرده خود را نيز عرضه مى‌كنند. فى المثل صنايع دستى و ظريف آنها كه مبالغ هنگفتى «كار متراكم شده» در آن انباشته است به قيمت بسيار نازلى فروخته مى‌شود.

مثلًا اگر بازار فرشهاى شرقى و مانند آن در غرب داغ است به همين دليل است كه كار در اين محيطها فوق العاده ارزان مى‌باشد، به طورى كه اگر بخواهيم يك قطعه فرش را با همين وضع با كارگر غربى تهيه كنيم ممكن است قيمت آن بيش از 20 برابر قيمت فعلى شود زيرا يك كارگر ساده غربى در بسيارى از موارد به كمتر از ساعتى يك دلار (حدود 8 تومان) قانع نيست!