تمايل به صلح نشان دهند، تو نيز از در صلح درآى، و بر خدا توكّل كن، كه او شنوا و داناست».

عرب به صلح «سلم» و «سلام» مى‌گويد، و لذا در قرآن مجيد- جز يك مورد- از صلح به واژه‌هاى مذكور تعبير شده است. ضمناً شايد معناى «وتوكل على اللّه ...» اين باشد كه در عين پذيرش صلح و زمين نهادن سلاح، توكّل بر خدا نموده، و هوش و حواست را جمع كن، تا مبادا آتش‌بس دشمن تله‌اى براى غافلگير كردن تو باشد، و بدين وسيله بر تو غالب و پيروز گردد. پس در عين حال كه صلح دشمن را مى‌پذيرى، مواظب توطئه‌هاى او نيز باش.

2- در آيه 35 سوره محمّد مى‌خوانيم:

«فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمْ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ»؛ پس هرگز سست نشويد و (از دشمنان) صلح (ذلّت‌بار) نطلبيد در حالى كه شما برتريد، و خداوند با شماست و هرگز از (ثواب) اعمالتان نمى‌كاهد».

در مورد جمله: «وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ» دو تفسير وجود دارد:

الف) هنگامى كه در آستانه پيروزى هستيد به دعوت صلح دشمن پاسخ ندهيد، همان كارى كه سپاهيان نادان حضرت على عليه السلام در جنگ صفين كردند. زمانى كه سردار قهرمان لشكر ايمان، مالك اشتر، تا نزديكى چادر فرماندهى سپاه ظلمت و تاريكى پيش رفته بود، و چيزى نمانده بود كه بساط كفر و نفاق معاويه را بر هم ريزد، آن منافقان رياكار، قرآن‌ها را بر سر نيزه كرده و تقاضاى صلح نمودند. عدّه‌اى از سپاهيان نادان حضرت على عليه السلام بر گرد حضرتش جمع شده و از او خواستند كه جنگ را متوقّف كرده، و با معاويه كه قرآن را سپر قرار داده صلح كند. حضرت به آنها گوشزد كرد كه اين صلح، دروغين و از موضع ضعف است و اكنون موقع صلح نيست، امّا آنها اصرار خود را تا آنجا پيش بردند كه اگر مالك دست از جنگ‌