الى اللّه است، كمش بسيار و اندكش بى‌شمار است. نمونه‌هاى فراوانى در تاريخ اسلام و ساير اديان سراغ داريم كه كار كوچك مخلصانه‌اى منشأ خيرات كثير و فراوانى شده است.

حضرت موسى عليه السلام پس از حوادث خاصّى كه برايش رخ داد و تحت تعقيب فرعونيان قرار گرفت، براى حفظ جانش مجبور به ترك مصر و سفر به سوى كشور مدين شد. او در حالى از دست مأموران طاغوت مى‌گريخت كه نه توشه سفرى داشت، و نه كسى را در مدين مى‌شناخت. امّا هنگامى كه به مدين رسيد براى رضاى خدا گام كوچكى برداشت كه تحوّل بزرگى در زندگيش ايجاد كرد. خسته و كوفته در سايه درختى نشسته بود و صحنه آبيارى گوسفندان را تماشا مى‌كرد، و همزمان با خداى خويش راز و نياز مى‌نمود. بناگاه متوجّه شد كه در ميان شبان‌ها، دو دختر هستند كه چوپانهاى پسر نوبتى به آنها براى سيراب كردن گوسفندانشان نمى‌دهند. نزديك آن چاه آمد و به چوپانها اعتراض كرد: چرا نوبت اين دختران را مراعات نمى‌كنيد؟ آنها به كنارى رفتند تا موسى عليه السلام دلوى كه بايد چند نفر از چاه مى‌كشيدند، به تنهايى پر از آب كند و از چاه بيرون بكشد. او با استعانت از پروردگار اين كار را انجام داد، و گوسفندان آن دختران را سيراب كرد، و به سايه درخت بازگشت و خطاب به پروردگارش عرض كرد:

«رَبِّ إِنِّى لِمَا أَنزَلْتَ إِلَىَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ»؛ پروردگارا! به هر خير و نيكى كه تو بر من فرو فرستى، نيازمندم». [1]

دختران شعيب كه زودتر از همه روز به خانه بازگشتند داستان را براى پدر بازگو كردند و حضرت شعيب عليه السلام يكى از دختران را به دنبال حضرت موسى عليه السلام فرستاد، و او را به خانه‌اش دعوت كرد، و در نهايت حضرت موسى عليه السلام صاحب زندگى و

[1]. سوره قصص، آيه 24.